netfilter@lists.samba.orgOryginał tego dokumentu znajduje się pod adresem: http://netfilter.filewatcher.org/
l.bromirski@mr0vka.eu.orgOryginał tego tłumaczenia znajduje się pod adresem: http://mr0vka.eu.org/tlumaczenia/linux24-pf.html
Witam Szanownego czytelnika.
Zakładam, że wiesz co to adres IP, adres sieciowy, maska sieciowa, ruting i DNS. Jeśli nie, polecam przeczytanie HOWTO Network Concepts.
To HOWTO oscyluje na granicy delikatnego wprowadzenia (które sprawi, że poczujesz się zadowolony z siebie, ale niezabezpieczony przed Światem Rzeczywistym) i surowego, pełnego opisu (które oszczędzi tylko największych twardzieli, a reszta będzie zmieszana, w stanie paranoi i poszukiwać będzie ciężkiego uzbrojenia).
Twoja sieć nie jest bezpieczna. Problem umożliwienia szybkiej i wygodnej wymiany informacji a jednocześnie ograniczenia jej tylko do właściwych zastosowań, jest porównywalny do innych problemów takich jak zapewnienie wolność wypowiedzi i jednocześnie zapobieganiu wznoszenia okrzyków w stylu 'Pali się!' w zatłoczonym kinie. Ten problem nie zostanie rozwiązany w tym HOWTO.
Zatem tylko ty możesz zadecydować jak wyglądać będzie kompromis. Spróbuję poinstruować cię w użytkowaniu dostępnych narzędzi, poinformuję o pewnych słabościach z których trzeba sobie zdawać sprawę, a wszystko to w nadziei że użyjesz tych informacji dla dobrych, a nie złych celów. Kolejny problem porównywalny z tym powyżej.
(C) 2000 Paul `Rusty' Russell. Na licencji GNU GPL.
Są trzy oficjalne strony:
Możesz osiągnąć je na zasadzie równoważenia obciążenia przez DNS round-robin, wybierając adres http://www.netfilter.org/ i http://www.iptables.org.
Oficjalna lista pocztowa znajduje się na serwerze list Samba.
Filtr pakietów to takie oprogramowanie, które sprawdza nagłówki (ang. header) pakietów w trakcie jak przechodzą przez maszynę na której działa i decyduje o ich losie. Może zdecydować, że pakiet zostanie odrzucony (ang. DROP, tzn. tak jakby pakiet nigdy nie dotarł), zaakceptowany (ang. ACCEPT, tzn. pozwoli mu przejść), lub coś bardziej skomplikowanego.
W Linuksie, filtrowanie pakietów jest wbudowane w kernel (jako moduł lub po prostu wbudowane) i jest parę jeszcze sprytniejszych rzeczy które możesz zrobić, ale generalnie idea polega na sprawdzaniu nagłówków i decydowaniu o losie pakietów.
Kontrola. Bezpieczeństwo. Czujność.
kiedy używasz Linuksa by połaczyć twoją wewnętrzną sieć z inną siecią (powiedzmy z Internetem) masz okazję wpuścić trochę różnych typów ruchu i odrzucić inne. Na przykład, nagłówek pakietu posiada adres docelowy pakietu, więc możesz odrzucać pakiety które podróżują do określonych części sieci zewnętrznej. Innym przykładem może być to: używam Netscape do oglądania archiwów Dilbert'a. Jest tam masa reklam pochodzących z adresu doubleclick.net, więc Netscape traci czas by je ładować. Pouczenie filtra pakietów by nie wpuszczał pakietów podróżujących do i z tego adresu rozwiązuje ten problem (jednakże jest parę innych sposobów by zrobić to lepiej, sprawdź Junkbuster).
kiedy Twój linuks jest jedynym komputerem pomiędzy chaosem Internetu i twoją ładną, uporządkowaną siecią, miło jest wiedzieć że możesz obłożyć restrykcjami to co nadchodzi do twych drzwi. Na przykład, możesz pozwolić by wszystko wychodziło z twojej sieci, ale możesz być zaniepokojony znanym atakiem 'Ping of Death' nadchodzącym od różnych złośliwych użytkowników sieci. Innym przykładem może być twoje życzenie, by nie zezwalać na telnet'owanie się na Twój komputer, mimo że wszystkie konta mają hasła; prawdopodobnie chcesz być (jak większość ludzi) raczej obserwatorem w Internecie a nie serwerem - po prostu nie dawać się nikomu do Ciebie dołączać, poprzez filtrowanie nadchodzących pakietów służących do ustanawiania połączeń.
czasami źle skonfigurowana maszyna w sieci lokalnej zadecyduje o skierowaniu paru pakietów do sieci zewnętrznej. Miło jest móc poinstruować filtr pakietów by dał Ci znać o takich anormalnych zachowaniach; może będziesz chciał coś z tym zrobić, albo jesteś po prostu ciekawy z natury.
Kernele Linuksa miały wbudowane filtrowanie pakietów od serii 1.1.
Pierwsza generacja, bazująca na ipfw z BSD, została przeniesiona przez
Alana Cox'a pod koniec 1994. Została ona rozbudowana przez Jos'a Vos'a
i innych dla Linuksa wersji 2.0; narzędzie działające w przestrzeni
użytkownika 'ipfwadm' kontrolowało reguły filtrujące. W połowie
1998, dla Linuksa 2.2, zmieniłem dosyć mocno kernel, z pomocą Michael'a
Neuling'a, i wprowadziłem narzędzie również działające w przestrzeni
użytkownika nazwane 'ipchains'. Ostatecznie, w połowie 1999 dla
Linuksa 2.4 stworzono kolejne narzędzie 'iptables'. Jest to
właśnie to iptables na którym skoncentrowane jest to HOWTO.
Potrzebujesz kernel z infrastrukturą netfilter: netfilter to ogólny
szkielet w kernelu Linuksa do którego mogą dołączać się inne moduły
(takie jak moduł iptables). Oznacza to że potrzebujesz kernel w wersji
2.3.15 lub późniejszej, i w czasie konfiguracji kernela musisz
zaznaczyć 'Y' przy opcji 'CONFIG_NETFILTER'.
Narzędzie iptables wstawia i kasuje reguły z tabeli
filtrowania pakietów kernela. Oznacza to, że cokolwiek do niej
wstawisz, zostanie stracone po restarcie; zajrzyj do
sekcji w której opisujemy zapisywanie reguł
po informacje jak upewnić się że po kolejnym starcie linuks
odtworzy je.
iptables zastępuje ipfwadm i ipchains: zajrzyj
do
sekcji opisującej używanie ipfwadm i ipchains
po informacje jak bezboleśnie uniknąć przesiadania się na iptables
jeśli używasz jednego z tych narzędzi.
Twoje aktualne ustawienia ściany ogniowej zapisane są w kernelu i w
związku z tym znikną po restarcie. Możesz wypróbować skrypty
iptables-save i iptables-restore by odpowiednio
zapisać je do i odtworzyć z pliku.
Innym sposobem może być umieszczenie komend wymaganych by ustawić
twoje reguły w skrypcie wykonywanym w czasie startu. Upewnij się, że zrobi
on coś inteligentnego w wypadku gdyby coś poszło nie tak
(zwykle wywołanie 'exec /sbin/sulogin').
Jestem Rusty Russell; człowiek odpowiedzialny za ścianę ogniową IP
Linuksa i jeszcze jeden koder który znalazł się we właściwym miejscu
we właściwym czasie. Napisałem ipchains (zajrzyj do sekcji
Jak filtrować pakiety pod Linuksem?)
powyżej by sprawdzić kto tak naprawdę to wszystko stworzył) i
nauczyłem się wystarczająco dużo by tym razem filtrowanie
pakietów wyszło dobrze. Tak sądzę.
Doskonała firma WatchGuard WatchGuard sprzedająca ściany ogniowe Firebox, zaoferowała że będzie płacić mi za nic, więc mogłem spędzać swój czas pisząc ten dokument i zajmować się poprzednimi rzeczami. Przewidywałem że zajmie to 6 miesięcy, zajęło 12, ale na końcu czuję że zostało to zrobione Właściwie. Wiele razy przepisywane od początku, padnięty twardy dysk, ukradziony laptop, parę uszkodzonych systemów plików i jeden zniszczony ekran, ale jest.
Póki jeszcze tu jestem, chciałbym wyklarować mylne wrażenia niektórych ludzi: nie jestem guru kernela. Wiem to wszystko, ponieważ moja praca spowodowała że kontaktowałem się z ludźmi którzy są guru: Davidem S. Millerem, Aleksiejem Kuziecowem, Andi Kleenem, Alanem Coksem. Są zajęci uprawianiem głębokiej magii, a ja mogłem pobawić się na płytkich wodach, tam gdzie jest bezpiecznie.
Większość ludzi ma pojedyńcze połączenie PPP do Internetu, i nie chce by ktokolwiek mógł łączyć się do nich, lub do ściany ogniowej:
## Załaduj moduły śledzenia połączeń (niepotrzebne jeśli wbudowane w kernel)
# insmod ip_conntrack
# insmod ip_conntrack_ftp
## Stwórz łańcuch blokujący nowe połączenia, z wyjątkiem tych od środka
# iptables -N block
# iptables -A block -m state --state ESTABLISHED,RELATED -j ACCEPT
# iptables -A block -m state --state NEW -i ! ppp0 -j ACCEPT
# iptables -A block -j DROP
## Do łańcuchów INPUT i FORWARD dodaj skok do tego nowego łańcucha
# iptables -A INPUT -j block
# iptables -A FORWARD -j block
Kernel rozpoczyna pracę z trzema listami reguł w tabeli filtrującej; nazywane sa one łańcuchami ściany ogniowej, lub po prostu łańcuchami. Te trzy nazwane zostały INPUT (wejściowy), OUTPUT (wyjściowy) i FORWARD (przekazujący).
Dla fanów ASCII-art, łańcuchy ułożone są w następujący sposób:
_____
Przychodzący / \ Wychodzący
-->[Decyzja ]--->|FORWARD|------->
[Rutingu ] \_____/ ^
| |
v ____
___ / \
/ \ |OUTPUT|
|INPUT| \____/
\___/ ^
| |
----> Proces lokalny ----
Trzy koła reprezentują trzy łańcuchy o których wspomniałem wyżej. Kiedy pakiet dociera do koła na diagramie, sprawdzany jest łańcuch reguł by zdecydować o losie pakietu. Jeśli łańcuch mówi że należy odrzucić (DROP) pakiet, jest on odrzucany tutaj, ale jeśli łańcuch mówi by zaakceptować pakiet (ACCEPT), kontynuuje on swoją podróż po diagramie.
Łańcuch to lista reguł. Każda reguła mówi 'jeśli nagłówek pakietu wygląda tak, to zrobimy z tym pakietem następującą rzecz'. Jeśli reguła nie pasuje do pakietu, sprawdzana jest następna. Na koniec, jeśli nie ma więcej reguł, kernel sprawdza politykę (ang. policy) danego łańcucha. W systemie w którym dba się o bezpieczeństwo, polityka mówi zwykle kernelowi by odrzucić (DROP) pakiet.
iptables ma całkiem szczegółowy podręcznik (man iptables),
do którego warto zajrzeć jeśli chodzi ci o coś konkretnego. Ci z was którzy
znają ipchains mogą po prostu zajrzeć do
różnic pomiędzy iptables i ipchains; oba narzędzia są bardzo
podobne.
Istnieje wiele rzeczy które możesz zrobić przy użyciu iptables.
Zaczynasz z trzema wbudowanymi łańcuchami INPUT, OUTPUT i
FORWARD, których nie możesz skasować. Spójrzmy na listę możliwych
operacji na całych łańcuchach:
Jest również parę sposobów na manipulowanie regułami w obrębie łańcucha:
iptables może być modułem, ('iptable_filter.o'), który powinien
być automatycznie ładowany gdy po raz pierwszy uruchomisz iptables.
Może być również skompilowany w kernelu.
Zanim nie zostaną wykonane jakieś komendy (zwróć uwagę, że niektóre
dystrybucje wykonują już operacje z iptables w skryptach
startowych) nie ma żadnych reguł we wbudowanych łańcuchach
('INPUT', 'FORWARD' i 'OUTPUT') i wszystkie mają domyślną
politykę ACCEPT. Możesz zmienić domyślną politykę łańcucha
FORWARD przez podanie opcji 'forward=0' do modułu
iptable_filter.
Manipulowanie regułami to bułka z masłem filtrowania pakietów.
Najczęściej będziesz zapewne dodawał (-A) i kasował (-D).
Inne komendy (-I dla wstawiania i -R do
zamieniania) są prostymi rozwinięciami tych koncepcji.
Każda reguła jest zestawem warunków które pakiet musi spełnić i zawiera informację co zrobić jeśli tak się stało (czyli cel, ang. target). Na przykład, możesz chcieć odrzucać wszystkie pakiety ICMP nadchodzące z adresu IP 127.0.0.1. W tym przypadku naszymi warunkami są zatem: protokołem musi być ICMP, a adresem źródłowym 127.0.0.1. Naszym celem będzie 'DROP'.
127.0.0.1 to adres pętli zwrotnej (ang. loopback), który posiadasz nawet wtedy gdy nie masz żadnego połączenia sieciowego. Możesz użyć programu 'ping' by wygenerować pakiety takie jak powyżej. Polecenie wysyła pakiety ICMP typ 8 - żądanie echa (ang. echo request) na które wszystkie współpracujące hosty odpowiedzą pakietem ICMP typu 0 - echo. To sprawia, że polecenie to jest wygodne dla testów.
# ping -c 1 127.0.0.1
PING 127.0.0.1 (127.0.0.1): 56 data bytes
64 bytes from 127.0.0.1: icmp_seq=0 ttl=64 time=0.2 ms
--- 127.0.0.1 ping statistics ---
1 packets transmitted, 1 packets received, 0% packet loss
round-trip min/avg/max = 0.2/0.2/0.2 ms
# iptables -A INPUT -s 127.0.0.1 -p icmp -j DROP
# ping -c 1 127.0.0.1
PING 127.0.0.1 (127.0.0.1): 56 data bytes
--- 127.0.0.1 ping statistics ---
1 packets transmitted, 0 packets received, 100% packet loss
#
Widać powyżej że pierwszy ping dociera (opcje '-c 1'
powoduje wysłanie tylko jednego pakietu).
Dodajemy teraz (-A) do łańcucha 'INPUT' regułę, która mówi
że pakiety z 127.0.0.1 ('-s 127.0.0.1') protokołu ICMP
('-p icmp') powinny zostać przeznaczone do wyrzucenia
('-j DROP').
Testujemy następnie działanie naszej reguły, wykonując drugi ping. Nastąpi pauza po której program się podda, po krótkim oczekiwaniu na odpowiedź która nigdy nie nadejdzie.
Możemy skasować naszą regułę na dwa sposoby. Po pierwsze, ponieważ wiemy że jest to jedyna reguła w łańcuchu wejściowym, możemy użyć numerowania reguł, tak jak poniżej:
# iptables -D INPUT 1
#
Co spowoduje skasowanie reguły numer 1 w łańcuchu INPUT.
Drugi sposób to dokładne przepisanie poleceń po opcji -A, ale
zamiast opcji -A podajemy opcję -D. Przydaje się to w
przypadku gdy masz skomplikowany zestaw reguł i nie chce ci się liczyć
ich wszystkich by ustalić w końcu że chcesz pozbyć się reguły numer 37.
W tym wypadku użyjemy:
# iptables -D INPUT -s 127.0.0.1 -p icmp -j DROP
#
-D musi dokładnie odpowiadać opcjom
które podałeś przy poleceniu -A (lub -I czy -R).
Jeśli istnieje wiele identycznych reguł w tym samym łańcuchu,
tylko pierwsza pasująca zostania skasowana.
Widzieliśmy już jak używać opcji '-p' by wskazać protokół
i '-s' by wskazać adres źródłowy, ale są jeszcze inne opcje
których możemy użyć by scharakteryzować pakiet. Poniżej znajdziesz
wyczerpujące kompendium.
Adres IP źródłowy ('-s', '--source' lub '--src')
i docelowy ('-d', '--destination' lub '--dst')
mogą być podane na cztery sposoby. Najczęściej robi się to przez podanie
pełnej nazwy, takiej jak 'localhost' czy `www.linuxhq.com'. Drugim sposobem
jest podanie adresu IP, tak jak np. '127.0.0.1'.
Trzeci i czwarty sposób pozwalają na wskazanie grupy adresów IP, tak jak na przykład '199.95.207.0/24' lub `199.95.207.0/255.255.255.0'. Oba wskazują na zakres adresów IP od 199.95.207.0 do 199.95.207.255 włącznie; cyfry po '/' mówią która część adresu IP ma znaczenie. '/32' czy inaczej `/255.255.255.255' jest domyślne (i mówi że wszystkie liczby w adresie IP są ważne). By wskazać dowolny adres, można użyć '/0' tak jak poniżej:
[ UWAGA: `-s 0/0' jest tu całkowicie zbędne. ]
# iptables -A INPUT -s 0/0 -j DROP
#
-s' w ogóle.
Wiele flag, włączając '-s' (lub '--source') i
'-d' ('--destination') można poprzedzić znakiem '!'
(wymawianym 'nie') by wskazać adresy nie pasujące do tych podanych.
Na przykład '-s ! localhost' będzie
pasować do wszystkich pakietów nie pochodzących z localhost.
Protokół podaje się po parametrze '-p' (lub '--protocol').
Protokół może być numerem (jeśli znasz wartości numeryczne protokołów IP) lub
nazwą dla 'TCP', 'UDP' i 'ICMP'. Wielkość liter nie ma znaczenia,
więc 'tcp' działa tak samo jak 'TCP'.
Nazwa protokołu może być poprzedzona przez znak '!' by
wskazać na wszystkie oprócz wymienionego, tak jak na przykład
'-p ! TCP' (warunek dotyczy wszystkich protokołów prócz TCP).
Opcje '-i' (lub '--in-interface' czyli interfejs
wejściowy) i '-o' (lub '--out-interface' czyli interfejs
wyjściowy) używane są dla wskazania interfejsu. Interfejs to
fizyczne urządzenie do którego pakiety przychodzą ('-i') i
z którego są wysyłane ('-o'). Możesz użyć programu
ifconfig by wylistować interfejsy które są 'podniesione'
(tzn. aktualnie pracujące).
Pakiety podróżujące w łańcuchu INPUT nie mają interfejsu
wyjściowego, więc podanie opcji '-o' w regule w tym łańcuchu
spowoduje że nie będzie ona pasować do żadnego pakietu. Podobnie,
pakiety podróżujące przez łańcuch OUTPUT nie mają interfejsu
wejściowego, więc podanie opcji '-i' w regule tego
łańcucha spowoduje że nie będzie ona nigdy pasowała.
Tylko pakiety podróżujące przez łańcuch FORWARD mają
zarówno interfejs wejściowy i wyjściowy.
Jest całkowicie poprawne wskazanie interfejsu który aktualnie
nie istnieje; reguła nie będzie pasowała do niczego, dopóki
interfejs nie zostanie podniesiony. Jest to bardzo przydatne
dla połączeń wdzwanianych PPP (zwykle interfejs ma nazwę
ppp0) i podobnych.
Można również wskazać interfejs kończąc jego nazwę przez '+'
co spowoduje że reguła będzie pasowała do wszystkich interfejsów których
nazwa zaczyna się od podanego ciągu znaków (bez znaczenia czy interfejs
aktualnie istnieje czy nie). Na przykład, by wskazać regułę która pasuje
do wszystkich interfejsów PPP użyć należy polecenia '-i ppp+'.
Interfejs może być poprzedzony przez '!' ze spacjami wokół,
co spowoduje że pasować będą pakiety które nie są powiązane ze
wskazanym interfejsem (tzn. pakiet nim nie dotarł do systemu, lub
nie zamierza nim go opuścić), np. -i ! ppp+.
Czasami pakiet jest zbyt duży by zmieścić się cały w jednostce transmisji. Kiedy się tak dzieje, jest on dzielony na fragmenty i wysyłany jako osobne pakiety. Komputer docelowy składa fragmenty by zrekonstrukować cały pakiet.
Problem z fragmentami polega na tym, że pierwszy fragment posiada komplet pól nagłówka (IP+TCP, UDP i ICMP) który można sprawdzać, ale następne fragmenty mają tylko podzbiór nagłówków (IP bez dodatkowych pól specyficznych dla protokołów które przenosi pakiet). W związku z tym niemożliwe jest analizowanie pewnych informacji z nagłówków fragmentów (tak jak robi się to dla typowych pakietów TCP, UDP i ICMP).
Jeśli prowadzisz śledzenie połączeń lub NAT, to wszystkie fragmenty zostaną najpierw złożone a dopiero później przekazane do kodu filtrującego pakiety, więc nie powinieneś się martwić fragmentami.
Weź pod uwagę, że łańcuch INPUT tabeli filtrów ( czy dowolna inna tabela, podczepiona do haka NF_IP_LOCAL_IN ) przeglądany jest po defragmentacji pakietu IP.
W każdym innym przypadku ważne jest by zrozumieć jak fragmenty
traktowane są przez reguły filtrujące. Każda reguła która ma
sprawdzić informacje których nie posiadamy dla danego pakietu, nie
będzie pasowała. Oznacza to, że tylko pierwszy fragment
traktowany jest tak, jak można by się tego spodziewać. Drugi pakiet
i kolejne już nie będą. W związku z tym reguła '-p TCP --sport www'
(podająca port źródłowy 'www') nigdy nie będzie pasowała
do fragmentu pakietu (innego niż pierwszy). Nie będzie również
pasować reguła odwrotna '-p TCP --sport ! www'.
Możesz jednak dodać reguły specjalnie dla drugiego i następnych
fragmentów, poprzez użycie opcji '-f' (lub '--fragment').
Poprawne jest również dodanie reguły która nie pasuje do drugiego i
następnych fragmentów, przez poprzedzenie opcji '-f'
opcją '!'.
Zwykle uważa się za bezpieczne umożliwienie drugiemu i następnym fragmentom przejść, ponieważ filtrowanie zajmie się pierwszym fragmentem i w związku z tym zapobiegnie złożeniu pakietu na maszynie docelowej; z drugiej strony znane były pluskwy które powodowały zawieszanie się maszyn tylko poprzez wysyłanie do nich fragmentów. To twoja decyzja.
Mała uwaga do speców od sieci: pakiety zniekształcone (TCP, UDP i ICMP które są zbyt krótkie by kod ściany ogniowej mógł odczytać porty, czy w przypadku ICMP kod i typ) są również wyrzucane gdy prowadzone są takie analizy. Dokładnie tak samo jest z fragmentami TCP które rozpoczynają się od pozycji 8.
Jako przykład, poniższa reguła wyrzuci wszystkie fragmenty przeznaczone dla 192.168.1.1:
# iptables -A OUTPUT -f -d 192.168.1.1 -j DROP
#
iptables są rozszerzalne, co oznacza że
funkcjonalność zarówno kernela jak i narzędzia iptables może być
rozszerzana by dodać nowe opcje.
Niektóre rozszerzenia są standardowe, inne są trochę bardziej egzotyczne. Oczywiście, mogą być one dodawane przez innych ludzi i dystrybuowane niezależnie dla użytkowników niszowych.
Fizycznie rozszerzenia znajdują się zwykle w podkatalogu modułów
kernela, tak jak na przykład
'/lib/modules/2.4.0-test10/kernel/net/ipv4/netfilter'.
Ladowane są na żądanie gdy kernel został skompilowany z opcją
CONFIG_KMOD, więc nie powinno być potrzeby ładowania ich ręcznie.
Rozszerzenia do narzędzia iptables są współdzielonymi
bibliotekami, które znajdują się zwykle w '/usr/local/lib/iptables/',
choć dystrybucje mogą umieścić je w katalogach takich jak
'/lib/iptables/' czy '/usr/lib/iptables'.
Rozszerzenia mogą należeć do jednego z dwóch typów: nowych celów, lub nowych testów (porozmawiamy o nowych celach za moment). Niektóre protokoły oferują automatycznie nowe testy: aktualnie są nimi TCP, UDP i ICMP tak jak pokażemy to poniżej.
Możesz dla nich podać nowe testy w linii poleceń po opcji
'-p', który ładuje rozszerzenie. Dla samodzielnych
nowych testów, używa się opcji '-m' by załadować
rozszerzenie, po której dostępne są nowe opcje.
By uzyskać pomoc do rozszerzenia, użyj opcji ładującej go
('-p', '-j' lub '-m') po której podaj
'-h' lub '--help', np.:
# iptables -p tcp --help
#
Rozszerzenia TCP ładowane są automatycznie gdy podano opcję
'-p tcp'. Dodają one następujące opcje (z których
żadna nie pasuje do fragmentów).
Po której następuje opcjonalny znak '!',
a następnie dwa ciągi flag które pozwalają wskazać zestaw
flag do zbadania. Drugi ciąg mówi, które mają być ustawione.
Na przykład:
# iptables -A INPUT --protocol tcp --tcp-flags ALL SYN,ACK -j DROP
mówi że sprawdzone powinny zostać wszystkie flagi ('ALL'
to synonim dla 'SYN,ACK,FIN,RST,URG,PSH'), ale tylko
flagi SYN i ACK powinny być ustawione. Istnieje
również argument 'NONE' który oznacza że żadna flaga
nie może być ustawiona.
opcjonalnie poprzedzona przez '!', jest
skrótem dla '--tcp-flags SYN,RST,ACK SYN'.
po której następuje opcjonalny '!',
a następnie pojedyńczy port lub grupa portów TCP. Porty mogą być
wskazywane przez nazwy takie jak w /etc/services lub przez
numery. Grupy portów wskazuje się albo przez dwie nazwy portów
podzielone przez ':', lub (by wskazać większe lub równe
wskazanemu) przez port z dodanym ':', lub (by wskazać
mniejsze lub równe wskazanemu), port poprzedzany przez ':'.
to synonim '--source-port'.
i
mają takie same opcje jak powyżej, ale określają port przeznaczenia.
po którym następuje opcjonalny znak
! i numer, które wskazują na opcję TCP równą wskazanemu
numerowi. Pakiet który nie posiada kompletnego nagłówka TCP
jest automatycznie odrzucany jeśli wykonana zostanie próba
sprawdzenia jego opcji TCP.
Czasami użyteczne jest, by zezwolić na połączenia TCP w jednym kierunku ale nie w drugim. Na przykład, możesz chcieć zezwolić na połączenia do zewnętrznego serwera WWW, ale nie połączenia od tego serwera.
Naiwnym rozwiązaniem byłoby blokowanie pakietów TCP nadchodzących z tego serwera. Niestety, połączenia TCP wymagają by pakiety mogły poruszać się w jedną i w drugą stronę.
Rozwiązaniem jest blokowanie tylko pakietów używanych do nawiązania połączenia. Nazywa się je pakietami SYN (dobrze, technicznie rzecz biorąc są to pakiety z ustawioną flagą SYN i zgaszonymi flagami RST i ACK, ale nazywamy je pakietami SYN by było krócej). Poprzez zabronienie ruchu tylko tym pakietom, możemy zapobiec takim połączeniom u samego ich źródła.
Używa się do tego opcji '--syn': która jest dozwolona
tylko dla reguł które wskazują na protokół TCP. Na przykład,
by wskazać połączenia TCP z 192.168.1.1:
-p TCP -s 192.168.1.1 --syn
Działnie flagi można odwrócić poprzedzając ją '!',
co oznacza, że chodzi nam o pakiety różne od tych które
inicjują połączenie.
Są one ładowane automatycznie po podaniu '-p udp'.
Udostępniają opcję '--source-port', '--sport',
'--destination-port' i '--dport', dokładnie
takie same jak dla TCP powyżej.
Ładowane automatycznie po podaniu '-p icmp'.
Udostępniają one tylko jedną nową opcję:
po której następuje opcjonalny znak '!',
a następnie albo nazwa typu pakietu ICMP (np. 'host-unreachable', czyli
komputer nieosiągalny), lub numer typu (np. '3'), lub numer
typu i kod oddzielone przez '/' (np. '3/3'). Lista dostępnych
nazw typów ICMP dostępna jest po podaniu '-p icmp --help'.
Inne rozszerzenia w paczce netfiltera są rozszerzeniami
demonstracyjnymi, które (jeśli je zainstalowano) mogą być
wywołane poprzez opcję '-m'.
Moduł ten musi być wskazany przez '-m mac' lub
'--match mac'. Używa się go do sprawdzania źródła
Ethernetowego (tzw. adresu MAC) adresu nadchodzącego pakietu i w
związku z tym działa tylko w łańcuchach PREROUTING i INPUT.
Udostępnia on tylko jedną opcję:
po którym następuje opcjonalny
'!' a następnie adres ethernetowy w formacie
heksdecymalnym oddzielanym dwukropkami, np.
`--mac-source 00:60:08:91:CC:B7'.
Moduł ten musi być wskazany przez '-m limit'
lub '--match limit'. Używa się go do ograniczania częstotliwości
pasowania reguły, tak jak na przykład do ograniczanie wiadomości generowanych
do logów. Spowoduje że pakiety będą pasować z taką częstotliwością jak
podana w tej opcji w czasie jeden sekundy (domyślnie 3 krotnie na godzinę,
z serią 5). Moduł umożliwia podanie dwóch argumentów opcjonalnych:
po którym następuje numer; określa maksymalny
średni numer testów pozytywnych na sekundę. Numer może również
wskazywać wprost jednostki, przez użycie '/second',
'/minute', '/hour' lub '/day', albo
ich skrótów (np. '5/second' to to samo co '5/s').
po którym następuje numer, określający maksymalną serię po której powyższy limit się włącza.
Używa się tego testu zwykle w połączeniu z celem LOG by zrealizować ograniczone logowanie. By zrozumieć jak to działa, popatrzmy jak działa następująca reguła, która loguje pakiety z domyślnymi limitami:
# iptables -A FORWARD -m limit -j LOG
Gdy pierwszy raz dochodzimy do reguły, pakiet jest logowany; tak naprawdę, ponieważ domyślną serią jest 5, pierwsze pięć pakietów zostanie zalogowane. Następnie, minie dwadzieścia minut zanim zalogowany zostanie następny pakiet pasujący do tej reguły, niezależnie od tego ile pakietów do niej dotrze. Jednocześnie, każde dwadzieścia minut które minie bez pakietu który pasowałby do tej reguły, spowoduje odnowienie jednego numeru z serii; jeśli żaden pakiet nie dotrze do reguły w ciągu 100 minut, seria zostanie w pełni odnowiona; do 5 sztuk, tak jak zaczęliśmy.
Nota: nie możesz aktualnie stworzyć reguły które ma czas odnawiania się powyżej 59 godzin, więc jeśli ustawisz średnią częstotliwość na jeden pakiet na dzień, numer serii musi być mniejszy niż 3.
Możesz również użyć tego modułu by zapobiec rozmaitym atakom Odmowy Usługi (ang. Denial of Service), z większym współczynnikiem częstotliwości by zwiększyć szybkość reakcji.
Zabezpieczenie przed powodzią pakietów SYN (ang. Syn-flood):
# iptables -A FORWARD -p tcp --syn -m limit --limit 1/s -j ACCEPT
Skaner portół Furtive:
# iptables -A FORWARD -p tcp --tcp-flags SYN,ACK,FIN,RST RST -m limit --limit 1/s -j ACCEPT
Ping of death:
# iptables -A FORWARD -p icmp --icmp-type echo-request -m limit --limit 1/s -j ACCEPT
Moduł ten działa jak "drzwi histerii", tak jak pokazano to na diagramie poniżej.
rate (pkt/s)
^ .---.
| / DoS \
| / \
Brzeg DoS -|.....:.........\.......................
= (limit * | /: \
limit-serii) | / : \ .-.
| / : \ / \
| / : \ / \
Koniec DoS -|/....:..............:.../.......\..../.
= limit | : :`-' `--'
-------------+-----+--------------+------------------> czas (s)
LOGIKA => Pasuje | Nie Pasuje | Pasuje
Powiedzmy że pasuje jeden pakiet na sekundę z serią pięciu pakietów, ale pakiety zaczynają dochodzić w ilości czterech na sekundę przez trzy sekundy, a następnie znowu po trzech sekundach.
<--- Powódz 1 ---> <--- Powódź 2 --->
Ogólnie ^ częstot._-- YNNN
Pakietów| ej __-- YNNN
| maln __-- YNNN
10 | Maksy __-- Y
| ia __-- Y
| Lin __-- Y
| __-- YNNN
|- YNNN
5 | Y
| Y Opis: Y -> Pasował do reguły
| Y N -> Nie pasował do reguły
| Y
|Y
0 +--------------------------------------------------> Czas (sekundy)
0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12
Widać, że pierwsze pięć pakietów przekracza limit jednego pakietu na sekundę, a następnie włącza się ograniczanie (limit). Jeśli nastąpi pauza, kolejna seria zostanie wpuszczona ale nie powyżej maksymalnej częstotliwości określonej przez regułę (1 pakiet na sekundę po tym jak dotarła seria).
Ten moduł stara się ustalić pewne charakterystyki twórcy pakietu, dla pakietów generowanych lokalnie. Jego użycie jest możliwe tylko w łańcuchu OUTPUT, a nawet nie dla wszystkich pakietów (takich jak odpowiedzi na ICMP ping) które mogą nie mieć właściciela, a w związku z tym nie będą pasowały.
Pasuje dla pakietów stworzonych przez proces ze wskazanym efektywnym (numerycznym) identyfikatorem użytkownika.
Pasuje dla pakietów stworzonych przez proces ze wskazanym efektywnym (numerycznym) identyfikatorem grupy.
Pasuje dla pakietów stworzonych przez proces ze wskazanym efektywnym (numerycznym) identyfikatorem procesu.
Pasuje dla pakietów stworzonych przez proces we wskazanej grupie sesji.
Jest to eksperymentalny moduł którego
używa się przez podanie '-m unclean' lub '--match unclean'.
Wykonuje różne losowe testy sprawdzające na pakiecie. Moduł ten nie
był sprawdzany i nie powinien być używany jako test związany z
bezpieczeństwem (prawdopodobnie sprawia że wszystko wygląda jeszcze
gorzej, ponieważ sam może mieć pluskwy). Nie udostępnia żadnych opcji.
Najbardziej użytecznym testem jest ten dostarczany przez rozszerzenie
'state', który interpretuje analizę śledzenia połączeń modułu
'ip_conntrack'. Generalnie bardzo zaleca się jego
wykorzystanie.
Podanie w regule opcji '-m state' udostępnia dodatkową
opcję '--state', która jest listą oddzielonych stanów do
przetestowania (opcja '!' wskazuje na pakiety nie pasujące
do wskazanych stanów). Stanami które można sprawdzać są:
Pakiet który tworzy nowe połączenie.
Pakiet który należy do istniejącego połączenia (np. pakiet odpowiedzi, lub pakiet wychodzący w połączeniu które otrzymało już odpowiedzi).
Pakiet który jest powiązany z istniejącym połączeniem, ale nie jest jego częścią, tj. np pakiet z błędem ICMP, lub (jeśli załadowany jest moduł FTP) pakiet ustanawiający połączenie ftp dla danych.
Pakiet który nie może być zidentyfikowany z jakiś powodów: mogą to być wyczerpanie się pamięci, lub błędy ICMP które nie należą do żadnego znanego połączenia. Generalnie, pakiety tego typu powinno się odrzucać.
Przykładem wykorzystania tego potężnego rozszerzenia mogłoby być:
# iptables -A FORWARD -i ppp0 -m state ! --state NEW -j DROP
Znamy już testy które możemy przeprowadzić na pakiecie, potrzebujemy zatem sposobu by wskazać co robić z pakietami które pasują do naszych testów. Nazywa się to celem (ang. target) reguły.
Są dwa proste wbudowane cele : DROP (wyrzucić) i ACCEPT (zaakceptować). Już je widzieliśmy. Jeśli reguła pasuje do pakietu a jej cel jest jednym z tych dwóch, nie analizuje się już innych reguł: los pakietu został już określony.
Istnieją jeszcze dwa inne typy celów: rozszerzenia i łańcuchy zdefiniowane przez użytkownika.
Bardzo potężną własnością którą iptables dziedziczy z
ipchains jest możliwość tworzenia przez użytkownika nowych
łańcuchów, oprócz wbudowanych (INPUT, FORWARD i OUTPUT).
Zgodnie z przyjętą konwencją, wszystkie łańcuchy generowane przez
użytkownika pisane są małymi literami by odróżnić je od wbudowanych
(opiszemy jak tworzyć nowe łańcuchy użytkownika poniżej,
w sekcji
Operacje na całym łańcuchu).
Kiedy do reguły dociera pakiet który pasuje, a cel tej reguły zdefiniowany jest jako łańcuch zdefiniowany przez użytkownika, rozpoczyna on testy w tym właśnie łańcuchu. Jeśli w obrębie tego łańcucha los pakietu nie zostanie zdecydowany, przemierzanie reguł rozpoczyna się w pierwotnym łańcuchu, w miejscu w którym zostało przerwane (dokładnie od następnej reguły).
Czas na trochę rysunków ASCII. Rozważmy dwa (śmiesznie proste)
łańcuchy: INPUT (łańcuch wbudowany) i test
(łańcuch zdefiniowany przez użytkownika).
`INPUT' `test'
---------------------------- ----------------------------
| Rule1: -p ICMP -j DROP | | Rule1: -s 192.168.1.1 |
|--------------------------| |--------------------------|
| Rule2: -p TCP -j test | | Rule2: -d 192.168.1.1 |
|--------------------------| ----------------------------
| Rule3: -p UDP -j DROP |
----------------------------
Rozważmy pakiet TCP nadchodzący z 192.168.1.1 i wysłany do 1.2.3.4.
Wchodzi on do łańcucha INPUT i rozpoczyna się sprawdzanie.
Reguła 1 (Rule1) nie pasuje, natomiast druga tak. Ponieważ cel zdefiniowany
jest jako 'test', następna reguła która jest sprawdzana pochodzi
z łańcucha 'test'. Pierwsza reguła w tym łańcuchu pasuje ale nie
podaje celu, więc sprawdzana jest następna reguła. Ona nie pasuje i
osiągany jest koniec łańcucha 'test'. Wracamy do łańcucha
INPUT, w którym ostatnio sprawdzaliśmy regułę drugą, teraz więc
sprawdzamy trzecią która również nie pasuje.
Zatem droga pakietu wygląda w sposób następujący:
v __________________________
`INPUT' | / `test' v
------------------------|--/ -----------------------|----
| Rule1 | /| | Rule1 | |
|-----------------------|/-| |----------------------|---|
| Rule2 / | | Rule2 | |
|--------------------------| -----------------------v----
| Rule3 /--+___________________________/
------------------------|---
v
Łańcuchy zdefiniowane przez użytkownika mogą jako cel wskazywać inne łańcuchy również zdefiniowane przez użytkownika (ale nie mogą tworzyć pętli: twój pakiet zostanie wyrzucony jeśli okaże się że jest sprawdzany w pętli).
Innym typem rozszerzenia jest cel. Cel składa się z modułu
kernela i opcjonalnych rozszerzeń iptables, które zapewniają
opcje dla linii poleceń. Jest kilka takich rozszerzeń w standardowej
dystrybucji netfilter:
Moduł ten zapewnia logowanie w kernelu pasujących pakietów. Udostępnia następujące opcje:
Po którym następuje nazwa poziomu logowania
lub odpowiednik numeryczny. Prawidłowymi nazwami są (wielkość
liter nie jest ważna) 'debug', 'info', 'notice',
'warning', 'err', 'crit',
'alert' i 'emerg', którym odpowiadają cyfry
od 7 do 0. Sprawdź stronę podręcznika syslog.conf
by dowiedzieć się co oznaczają poszczególne poziomy. Domyślnym jest
`warning`.
po którym następuje ciąg do 29 znaków, który dodawany jest do logowanej informacji by umożliwić jej jednoznaczną identyfikację.
Moduł ten używany jest najczęściej z testem limit, dzięki czemu nie zaśmiecasz sobie logów.
Moduł ten ma takie samo działanie jak 'DROP', poza tym że to nadawcy pakietu odsyłany jest pakiet ICMP 'port unreachable'. Weź jednak pod uwagę fakt, że błąd ICMP nie zostanie odesłany jeśli (sprawdź RFC 1122):
Do REJECT można również dodać opcjonalny argument '--reject-with'
który pozwala na zadeklarowanie jaki dokładnie pakiet ICMP ma zostać
odesłany zamiast domyślnego 'port unreachable'. Sprawdź
stronę podręcznika.
Są dwa wbudowane specjalne cele: RETURN (POWRÓT) i
QUEUE (KOLEJKA).
RETURN ma dokładnie ten sam efekt jak zakończenie sprawdzania
łańcucha: dla reguły w łańcuchu wbudowanym sprawdzana jest wtedy polityka.
Dla reguły w zdefiniowanym przez użytkownika łańcuchu, oznacza to
powrót do poprzedniego łańcucha, zaraz po regule która spowodowała skok
do tego łańcucha.
QUEUE to cel który kolejkuje pakiety dla przetwarzania w
przestrzeni użytkownika. Żeby można było ten cel zastosować, potrzebne
są jeszcze dwa składniki:
Standardowym programem obsługującym kolejki dla IPv4 jest w iptables
moduł ip_queue, który dystrybuowany jest z kernelem i
oznaczony jako eksperymentalny.
Poniżej przedstawiono krótki przykład jak użyć iptables z kolejką pakietów do przetwarzania w przestrzeni użytkownika:
# modprobe iptable_filter
# modprobe ip_queue
# iptables -A OUTPUT -p icmp -j QUEUE
ip_queue, który stara się dostarczyć pakiety do aplikacji
działającej w przestrzeni użytkownika. Jeśli nie ma takiej
aplikacji, pakiety są wyrzucane.
By napisać taką aplikację, należy użyć API libipq. Dystrybuowana
jest ona razem z iptables. Kod przykładowy znajduje się w narzędziach
testsuite (np. redirect.c) z CVS.
Status modułu ip_queue może być sprawdzony przez wywołanie:
/proc/net/ip_queue
/proc/sys/net/ipv4/ip_queue_maxlen
Bardzo przydatną opcją w iptables jest możliwość grupowania
reguł w łańcuchy. Możesz je nazwać jak chcesz, ale zalecam raczej używanie
małych liter by nie pomylić ich z wbudowanymi łańcuchami i celami.
Nazwy ograniczone są do 31 liter.
Stwórzmy nowy łańcuch. Ponieważ jestem kolesiem z wyobraźnią,
nazwijmy go 'test'. Możemy użyć albo '-N' albo
'--new-chain':
# iptables -N test
#
Proste. Możesz teraz dodać do niego swoje reguły tak jak to już opisano.
Kasowanie łańcucha również jest proste, używa się do tego opcji
'-X' lub '--delete-chain'. A dlaczego '-X'?
Cóż, wszystkie dobre literki były już zajęte.
# iptables -X test
#
Jest jednak parę ograniczeń dotyczących kasowania łańcuchów: muszą być puste (sprawdź sekcję Opróżnianie łańcucha poniżej) i nie mogą być wskazywane jako cel w innej regule. Nie możesz również skasować żadnego z trech wbudowanych łańcuchów.
Jeśli nie podasz nazwy łańcucha, skasowane zostaną w miarę możliwości wszystkie łańcuchy zdefiniowane przez użytkownika.
Istnieje oczywiście również sposób by wykasować wszystkie reguły
z łańcucha. Używa się do tego opcji '-F' (lub '--flush').
# iptables -F FORWARD
#
Jeśli nie wskażesz konkretnego łańcucha, opróżnione zostaną wszystkie.
Możesz wylistować reguły w łańcuchu, używając opcji '-L'
(lub '--list').
Pozycja 'refcnt' przy każdym łańcuchu zdefiniowanym
przez użytkownika podaje numer reguł które odwołują się do tego
łańcucha. Wartość ta musi być równa zero (a łańcuch musi być pusty),
by taki łańcuch można było skasować.
Jeśli pominięto nazwę łańcucha, wylistowane zostaną wszystkie łańcuchy, nawet te puste.
Istnieją trzy opcje które mogą towarzyszyć opcji '-L'.
Opcja '-n' (numerycznie) jest o tyle przydatna, że
zapobiega sprawdzaniu nazw odpowiadającym adresom IP przez iptables,
co może spowodować duże zwłoki jeśli twój DNS (a zakładamy że
używasz DNS jak większość ludzi) nie jest prawidłowo skonfigurowany,
lub odfiltrowałeś zapytania DNS. Powoduje ona również podanie portów
TCP i UDP numerycznie zamiast nazw.
Opcja '-v' pokazuje wszystkie detale reguł, takie jak
liczniki pakietów i bajtów, porównania TOS (Typu Usługi, ang.
Type of Service) i interfejsy. Bez tej opcji wszystkie
te informacje zostaną pominięte.
Zwróć uwagę że liczniki pakietów i bajtów drukowane są przy
użyciu suffiksów 'K', 'M' lub 'G', dla odpowiednio 1000, 1,000,000
i 1,000,000,000. Poprzez użycie opcji '-x' (rozwiń liczby)
można uzyskać pełne liczby, bez względu na to jak są duże.
Czasami przydatne jest móc wyzerować liczniki. Wykonuje się to przez
użycie opcji '-Z' (lub '--zero').
Rozważ poniższy przykład:
# iptables -L FORWARD
# iptables -Z FORWARD
#
Pewna liczba pakietów mogłaby przejść pomiędzy wydaniem polecenia z opcją
'-L' a '-Z'. W związku z tym, możesz tych opcji używać
razem, by wyzerować liczniki dokładnie w momencie ich wyświetlenia.
Wspomnieliśmy już co dzieje się gdy pakiet dociera do końca
wbudowanego łańcucha, kiedy rozmawialiśmy o tym jak pakiet podróżuje przez
łańcuchy. W tym przypadku o losie pakietu decyduje polityka dla
łańcucha. Tylko wbudowane łańcuchy (INPUT, OUTPUT
i FORWARD) mają przypisaną politykę, ponieważ jeśli pakiet
dociera do końca łańcucha zdefiniowanego przez użytkownika, sprawdzanie
wraca do poprzedniego łańcucha.
Polityką może być ACCEPT lub DROP, na przykład:
# iptables -P FORWARD DROP
#
W dystrybucji netfilter znajdują się moduły ipchains.o i ipfwadm.o. Można załadować je do kernela (UWAGA: są niekompatybilne z modułem ip_tables.o!). Możesz następnie używać ich tak jak za starych dobrych czasów.
Będą one wspierane jeszcze przez jakiś czas. Wydaje mi się że sensownym wzorem jest 2*[notka o zastąpieniu-pierwsza stabilna dystrybucja], po którym to czasie dostępna jest stabilna wersja nowego odpowiednika. Oznacza to że wsparcie dla tych modułów skończy się wraz z pojawieniem się linuksa 2.6 lub 2.8.
Zwykle używa się jednocześnie Translacji Adresów Sieciowych (NAT, zajrzyj do NAT HOWTO) i filtrowania pakietów. Dobra wiadomość jest taka że łączy się je bardzo dobrze.
Projektujesz swój filtr pakietów kompletnie ignorując NAT. Adresy źródłowe i przeznaczenia które będzie sprawdzał filtr pakietów będą 'prawdziwymi' adresami. Na przykład, jeśli prowadzisz DNAT i wysyłasz połączenia do 1.2.3.4 na port 80 przez 10.1.1.1 port 8080, filtr pakietów zobaczy pakiety podróżujące do 10.1.1.1 na port 8080 (prawdziwy adres przeznaczenia), a nie 1.2.3.4 na port 80. Podobnie, możesz zignorować masquerading (maskaradę): z punktu widzenia filtra pakietów pakiety będą nadchodziły z prawdziwych wewnętrznych adresów IP (powiedzmy 10.1.1.1) a odpowiedzi wracały gdzie powinny.
Możesz używać testu stanu ('state') bez dostarczania dodatkowej pracy filtrowi pakietów, ponieważ NAT wymaga i tak śledzenia połączeń (ang. connection tracking). By rozszerzyć prosty przykład maskarady z NAT HOWTO o zabronienie kreowaniu nowych połączeń z interfejsu ppp0, zrobiłbyś tak:
# Masquerade out ppp0
iptables -t nat -A POSTROUTING -o ppp0 -j MASQUERADE
# Disallow NEW and INVALID incoming or forwarded packets from ppp0.
iptables -A INPUT -i ppp0 -m state --state NEW,INVALID -j DROP
iptables -A FORWARD -i ppp0 -m state --state NEW,INVALID -j DROP
# Turn on IP forwarding
echo 1 > /proc/sys/net/ipv4/ip_forward
-i' oznacza teraz interfejś wejściowy i
działa tylko w łańcuchach INPUT i FORWARD. Reguły w łańcuchach
FORWARD i OUTPUT zamiast dotychczasowego '-i'
używają '-o'.
--source-port
lub --sport (czy też --destination-port/--dport)
i zapisuje po wskazaniu protokołu ('-p tcp'
lub '-p udp') ponieważ dopiero one ładują rozszerzenia
odpowiednio TCP i UDP
-y' zmieniono na '--syn', i
należy ją zapisać po '-p tcp'.
-o' nie jest już używana by kierować pakiety
do urządzenia z przestrzeni użytkownika (sprawdź opcję '-i'
powyżej). Wysyła się je tam poprzez skierowanie do celu QUEUE.
W dziedzinie bezpieczeństwa komputerowego zwykle za powszechną mądrość uważa się blokowanie wszystkiego a dopiero potem otwieraniu odpowiednich portów w miarę jak stają sie potrzebne. Mówi się o tym zwykle 'to co nie jest wyraźnie dozwolone, jest zabronione'. Zalecam to podejście, jeśli bezpieczeństwo jest twoim największym priorytetem.
Nie uruchamiaj żadnych usług których nie musisz mieć, nawet jeśli wydaje ci się że zablokowałeś do nich dostęp.
Jeśli budujesz dedykowaną ścianę ogniową, rozpocznij od zera z blokowaniem wszystkich pakietów, potem dodawaj usługi i reguły które pozwolą im działać.
Zalecam również bezpieczeństwo 'warstwowe': połącz tcp-wrappers (dla połączeń do filtra pakietów), proxy (dla połączeń przechodzących przez filtr pakietów), weryfikację drogi (ang. route verification) i filtrowanie pakietów. Weryfikacja drogi ma miejsce wtedy, gdy pakiet dociera z niewłaściwego interfejsu i jest odrzucany: na przykład, twoja sieć wewnętrzna ma adresy 10.1.1.0/24, a pakiet z takim adresem dociera do filtra pakietów przez interfejs zewnętrzny - powinien zostać odrzucony. Może to zostać włączone dla jednego interfejsu (ppp0) tak jak niżej:
# echo 1 > /proc/sys/net/ipv4/conf/ppp0/rp_filter
#
Lub dla wszystkich istniejących i przyszłych interfejsów tak jak niżej:
# for f in /proc/sys/net/ipv4/conf/*/rp_filter; do
# echo 1 > $f
# done
#
Debian robi to domyślnie jeśli jest to możliwe. Jeśli masz routing asymetryczny (tzn. spodziewasz się pakietów nadchodzących z dziwnych kierunków), będziesz prawdopodobnie musiał wyłączyć takie filtrowanie na tych interfejsach.
Logowanie jest użyteczne w trakcie konfigurowania ściany ogniowej,
gdy coś nie działa, ale na działającej ścianie ogniowej zawsze połącz logowanie z
opcją 'limit', by zapobiec zapełnieniu twoich logów.
Zalecam również śledzenie połączeń dla systemów w których
bezpieczeństwo jest sprawą priorytetową: wprowadza pewne opóźnienia,
ponieważ śledzone są wszystkie połączenia, ale jest to bardzo przydatne w
kontrolowaniu dostępu do twoich sieci. Być może będziesz musiał
załadować moduł 'ip_conntrack.o' jeśli twój kernel nie
ładuje modułów automatycznie albo jeśli nie jest on już wbudowany w
kernel. Jeśli chcesz śledzić dokładnie skomplikowane protokoły, musisz
załadować odpowiedni moduł wspomagający (np. 'ip_conntrack_ftp.o').
# iptables -N no-conns-from-ppp0
# iptables -A no-conns-from-ppp0 -m state --state ESTABLISHED,RELATED -j ACCEPT
# iptables -A no-conns-from-ppp0 -m state --state NEW -i ! ppp0 -j ACCEPT
# iptables -A no-conns-from-ppp0 -i ppp0 -m limit -j LOG --log-prefix "Bad packet from ppp0:"
# iptables -A no-conns-from-ppp0 -i ! ppp0 -m limit -j LOG --log-prefix "Bad packet not from ppp0:"
# iptables -A no-conns-from-ppp0 -j DROP
# iptables -A INPUT -j no-conns-from-ppp0
# iptables -A FORWARD -j no-conns-from-ppp0
Budowanie dobrej ściany ogniowej jest poza tematem tego HOWTO, ale moją radą jest 'bądź minimalistą'. Zajrzyj do Security HOWTO po więcej informacji o testowaniu i sprawdzaniu twojej maszyny.
Chciałbym podziękować następującym osobom za uwagi co do tłumaczenia i zasugerowanie poprawek: