emf@obfuscation.orgOryginał tego dokumentu znajduje się pod adresem: http://netfilter.samba.org/
l.bromirski@mr0vka.eu.orgOryginał tłumaczenia znajduje się pod adresem: http://mr0vka.eu.org/tlumaczenia/ipchains.html
Dokument ten to IPCHAINS-HOWTO; W sekcji Gdzie? znajdziesz adres głównej strony, z której możesz ściągnąć najświeższą wersję. Powinieneś przeczytać również dokument NET-3-HOWTO. Dodatkowo, dokumenty IP-Masquerading HOWTO, PPP-HOWTO, Ethernet-HOWTO i Firewall HOWTO będą również ciekawą lekturą (oraz, oczywiście, FAQ listy alt.fan.bigfoot).
Jeśli filtrowanie pakietów jest ci już znane, przeczytaj sekcję Dlaczego?, sekcję Jak? i przejrzyj nagłówki w sekcji Łańcuchy ściany ogniowej IP.
Jeśli przechodzisz z ipfwadm, przeczytaj sekcję
Wprowadzenie, sekcję
Jak?, i
dodatki w sekcji
Różnice pomiędzy ipchains i ipfwadm
oraz sekcję
Obsługa skryptu `ipfwadm-wrapper'.
ipchains to przepisany od nowa kod ściany ogniowej dla IPv4 Linuksa
(który jest w głównej mierze ukradziony z BSD) oraz przepisany od nowa
ipfwadm, który z kolei jest przepisanym ipfw z BSD
(jak podejrzewam). Od wersji kernela 2.1.102, filtrowanie pakietów IP
wymaga zarządzania.
Stary kod ściany ogniowej Linuksa nie radzi sobie z fragmentami, ma 32-bitowe liczniki (przynajmniej na platformie Intel), nie pozwala na specyfikację protokołów innych niż TCP, UDP i ICMP, nie może wykonywać dużych zmian na poziomie 'atomów'; nie można w nim podawać reguł z inwersją, ma trochę zawiłości i może być trudny w zarządzaniu (co czyni go podatnym na błędy użytkownika).
Aktualny kod znajduje się już w standardowej paczce kernela od wersji 2.1.102.
Dla serii kerneli 2.0, będziesz musiał ściągnąć patch do kernela ze stron WWW.
Jeśli Twój kernel 2.0 jest nowszy niż dostarczany patch, mimo wszystko powinieneś go
zastosować - te kernele są raczej stabilne (tzn. patch do kernela 2.0.34 działa w
porządku z kernelem 2.0.35). Ponieważ patch do kerneli 2.0 jest niekompatybilny z
ipportfw i patchami do ipautofw, nie zalecam używania ich dopóki
naprawdę nie potrzebujesz funkcjonalności którą oferuje ipchains.
Oficjalna strona znajduje się w trzech miejscach: Dzięki Penguin Computing Dzięki Zespołowi SAMBA Dzięki Jimowi Pickowi
Jest również lista e-mail'owa poświęcona raportom o błędach, dyskusjom,
rozwijaniu programu i o sposobach jego używania. Można do niej dołączyć wysyłając
wiadomość zawierającą słowo 'subscribe ipchains-list' pod adres subscribe
na serwerze east.balius.com. Poczta do listy powinna być adresowana na
ipchains-list na serwerze east.balius.com.
Cały ruch przechodzący przez sieć jest przesyłany w formie pakietów. Na przykład, ściągnięcie tego pliku (powiedzmy że ma wielkość 50kB) może spowodować otrzymanie około 36 pakietów o długości 1460 bajtów każdy (te liczby dobrałem raczej z głowy).
Początek każdego pakietu mówi gdzie podróżuje, skąd przybył, opisuje typ i inne detale administracyjne. Ten początek każdego pakietu nazywamy nagłówkiem (ang. header). Reszta pakietu, zawierająca faktyczne dane które są transmitowane, jest zwykle nazywana ciałem (ang. body) pakietu.
Niektóre protokoły, takie jak TCP, których używa się do obsługi ruchu w sieci, obsługi poczty i zdalnego logowania, używają koncepcji "połączenia" -- zanim wysłane zostaną jakiekolwiek pakiety danych, wymieniane są inne pakiety (ze specjalnymi nagłówkami), konfigurujące połączenie. Brzmi to mniej więcej tak: "Chciałbym się połączyć", "OK", "Dzięki". Dopiero wtedy zaczyna się wymiana normalnych pakietów.
Filtr pakietów to oprogramowanie które sprawdza nagłówki pakietów w trakcie jak przez niego przechodzą i decyduje o ich losie. Może zdecydować że anuluje (ang. deny) pakiet (tj. pominie pakiet jakby nigdy go nie otrzymał), zaakceptuje go (ang. accept) (tj. pozwoli mu przejść dalej) lub odrzuci (ang. reject) (podobnie jak anulowanie, ale zawiadomi źródło pakietu, że został on odrzucony).
Filtrowanie pakietów pod linuksem jest wbudowane w kernel łącznie z paroma jeszcze trochę innymi sprytnymi rzeczami które można zrobić z pakietami, ale generalnie zajęcie oglądania nagłówków i decydowania o ich losie jest w nim również.
Kontrola. Bezpieczeństwo. Czujność.
kiedy używasz Linuksa by połaczyć Twoją wewnętrzną sieć z inną siecią (powiedzmy z Internetem) masz okazję wpuścić trochę ruchu różnego typu a część odrzucić. Na przykład, nagłówek pakietu posiada adres docelowy pakietu, więc możesz odrzucać pakiety które podróżują do określonych części sieci zewnętrznej. Innym przykładem może być to: używam Netscape do oglądania archiwów Dilbert-a. Jest tam masa reklam pochodzących z adresu doubleclick.net, więc Netscape traci czas by je ładować. Pouczenie filtra pakietów by nie wpuszczał pakietów podróżujących do i z tego adresu rozwiązuje ten problem (jednakże jest parę innych sposobów by zrobić to lepiej).
kiedy Twój Linuks jest jedynym komputerem pomiędzy chaosem Internetu i Twoją ładną, uporządkowaną siecią, miło jest wiedzieć że możesz obłożyć restrykcjami to co nadchodzi do Twych drzwi. Na przykład, możesz pozwolić by wszystko wychodziło z Twojej sieci, ale możesz być zaniepokojony znanym atakiem 'Ping of Death' przeprowadzanym przez rozmaitych złośliwych ludzi. Innym przykładem może być Twoje życzenie, by nie zezwalać na telnet'owanie się na Twój komputer, mimo że wszystkie konta mają hasła; prawdopodobnie chcesz być (jak większość ludzi) raczej obserwatorem w Internecie a nie serwerem - po prostu nie dawać się nikomu do Ciebie dołączać, poprzez filtrowanie nadchodzących pakietów służących do ustanawiania połączeń.
czasami źle skonfigurowana maszyna w sieci lokalnej zadecyduje o skierowaniu paru pakietów do sieci zewnętrznej. Miło jest móc poinstruować filtr pakietów by dał Ci znać o takich anormalnych zachowaniach; może będziesz chciał coś z tym zrobić, albo jesteś po prostu ciekawy takich przypadków.
Potrzebujesz kernela który ma nowy kod ipchains ściany ogniowej
zawarty w sobie. Możesz to sprawdzić zaglądając do pliku
/proc/net/ip_fwchains. Jeśli w ogóle istnieje, masz taki
kernel.
Jeśli nie, to potrzebujesz kernela który spełnia ten warunek. Po pierwsze, ściągnij źródła kernela którego potrzebujesz. Jeśli masz kernel w wersji 2.1.102 lub wyższej, nie będziesz potrzebował patcha (jest już w źródłach). W innym przypadku musisz zastosować patch dostępny spod adresu WWW podanego wcześniej i ustawić konfigurację jak to pokazano niżej. Jeśli nie wiesz jak to zrobić nie panikuj - przeczytaj Kernel-HOWTO.
Poniżej znajdują się opcje konfiguracji których będziesz potrzebował by ustawić kernel w wersji 2.0.x:
CONFIG_EXPERIMENTAL=y
CONFIG_FIREWALL=y
CONFIG_IP_FIREWALL=y
CONFIG_IP_FIREWALL_CHAINS=y
Dla kerneli w wersjach 2.1.x i 2.2.x musisz ustawić:
CONFIG_FIREWALL=y
CONFIG_IP_FIREWALL=y
Narzędzie ipchains rozmawia z kernelem i mówi mu jak filtrować
pakiety. Dopóki nie jesteś programistą, lub nadzwyczaj ciekawski, tak
będziesz kontrolował filtrowanie pakietów.
Narzędzie ipchains dodaje i usuwa reguły z sekcji filtrującej
pakiety kernela. To oznacza, że cokolwiek byś nie ustawił, zostanie stracone
po restarcie; zajrzyj do sekcji
Zapisywanie reguł na stałe
by dowiedzieć się jak upewnić się że reguły zostaną odzyskane po następnym
uruchomieniu Linuksa.
ipchains zastępuje ipfwadm, który był używany ze
starym kodem ściany ogniowej IP. Dostępny jest zestaw użytecznych skryptów z serwera
http:
http://netfilter.filewatcher.org/ipchains/ipchains-scripts-1.1.2.tar.gz
Pakiet zawiera skrypt powłoki nazwany ipfwadm-wrapper, który pozwala Ci na
filtrowanie pakietów w sposób podobny jak to robiłeś w starych wersjach kernela.
Prawdopodobnie nie powinieneś jednak używać tego skryptu, chyba że chcesz naprawdę
szybkiego sposobu upgradeu systemu który do tej pory używał ipfwadm
(jest wolniejszy, nie sprawdza argumentów itp.). Jeśli tak zrobisz, nie musisz
już praktycznie czytać tego HOWTO.
Zajrzyj do Załącznika
Różnice pomiędzy ipchains i ipfwadm
oraz do
Używanie skryptu `ipfwadm-wrapper' po więcej
informacji dotyczących ipfwadm.
Twoje aktualne ustawienia ściany ogniowej zachowywane są w kernelu, więc zostaną stracone w przypadku resetu maszyny. Rekomenduję użycie skryptów 'ipchains-save' i 'ipchains-restore' by zachowywać reguły. By ich użyć, ustaw reguły a potem wykonaj (jako root):
# ipchains-save > /etc/ipchains.rules
#
Utwórz skrypt taki jak ten:
#! /bin/sh
# Skrypt kontrolujący filtrowanie pakietów
# Jeśli nie ma reguł, nie rób nic
[ -f /etc/ipchains.rules ] || exit 0
case "$1" in
start)
echo -n "Turning on packet filtering:"
/sbin/ipchains-restore < /etc/ipchains.rules || exit 1
echo 1 > /proc/sys/net/ipv4/ip_forward
echo "."
;;
stop)
echo -n "Turning off packet filtering:"
echo 0 > /proc/sys/net/ipv4/ip_forward
/sbin/ipchains -F
/sbin/ipchains -X
/sbin/ipchains -P input ACCEPT
/sbin/ipchains -P output ACCEPT
/sbin/ipchains -P forward ACCEPT
echo "."
;;
*)
echo "Usage: /etc/init.d/packetfilter {start|stop}"
exit 1
;;
esac
exit 0
Upewnij się że zostanie on uruchomiony we wczesnej fazie procedury startowej. W moim przypadku (Debian 2.1) wykonałem symboliczny link 'S39packetfilter' w katalogu '/etc/rcS.d' (zostanie uruchomiony przed plikiem 'S40network').
Ten dokument HOWTO poświęcono filtrowaniu pakietów. To znaczy decydowaniu, czy pakiet powinien móc przejść przez nasz komputer czy nie. Jednakże Linuks, będąc tak naprawdę placem zabaw hackerów, jest na tyle narażony że prawdopodobnie chciałbyś wiedzieć trochę więcej o filtrowaniu.
Problemem jest, że to samo narzędzie (ipchains) używane jest do kontrolowania i maskarady i transparentnego proxy, mimo że są to różne techniki filtrowania pakietów (aktualna implementacja Linuksa zamazuje różnice między nimi w nienaturalny sposób, sprawiając wrażenie że obie techniki są naturalnie blisko ze sobą związane).
Maskarada i stosowanie proxy opisane są w osobnych HOWTO, a automatyczne przekazywanie (ang. auto-forwarding) i przekazywanie portów (ang. port-forwarding) są kontrolowane przez osobne narzędzia, ale ponieważ tak wielu ludzi ciągle pyta mnie o nie, włączę zestaw typowych scenariuszy i pokażę, które z narzędzi powinno zostać użyte. Zagadnienia bezpieczeństwa każdej konfiguracji nie będą przedmiotem dyskusji.
Poniższy przykład zakłada, że twój zewnętrzny interfejs nazywa się
'ppp0'. Sprawdź to poleceniem ifconfig i ewentualnie zmień użyty
niżej interfejs:
# ipchains -P forward DENY
# ipchains -A forward -i ppp0 -j MASQ
# echo 1 > /proc/sys/net/ipv4/ip_forward
Można kupić ścianę ogniową prosto z półki. Doskonały jest WatchGuard FireBox. Jest taki dobry, ponieważ go lubię, jest bezpieczny, oparty na Linuksie i ponieważ funduje również utrzymanie ipchains jak również nowego kodu do ściany ogniowej (przeznaczonego do kerneli wersji 2.3.x i 2.4). W skrócie, WatchGuard płaci mi za jedzenie w czasie gdy pracuje dla was. Więc weźcie pod uwagę ich sprzęt. http://www.watchguard.com
Utrzymujesz serwer littlecorp.com. Masz sieć wewnętrzną i pojedyńczą linię (PPP) do Internetu (firewall.littlecorp.com który ma adres 1.2.3.4). Używasz Ethernetu w swojej sieci lokalnej a Twoja osobista maszyna nazywa się "myhost".
Ta sekcja pokaże różne konfiguracje które są dosyć powszechne. Czytaj uważnie, ponieważ każda z nich jest czasami tylko subtelnie różna od pozostałych.
W tym scenariuszu, pakiety z sieci prywatnej nigdy nie podróżują do Internetu i vice versa. Adres IP sieci prywatnej powinien być przydzielony z jednej z trzech puli adresów zdefiniowanych w RFC1597 (10.*.*.*, 172.16.*.* lub 192.168.*.*).
Jedynym sposobem w jaki w ogóle można się połączyć do Internetu jest dołączenie się do ściany ogniowej, która jest jedyną maszyną podłączoną do obu sieci naraz. Uruchamiasz program (na ścianie ogniowej) nazywany proxy by to zrobić (są proxy do FTP, usług WWW, telnetu, RealAudio, newsów i innych usług). Zajrzyj po więcej informacji do Firewall HOWTO.
Każda usługa z której chcesz korzystać w Internecie, musi być uruchomiona na ścianie ogniowej (ale zajrzyj do Ograniczone usługi wewnętrzne poniżej).
Przykład: Umożliwienie dostępu do stron WWW z sieci prywatnej do Internetu:
Netscape na komputerze myhost czyta http://slashdot.org.
Na przykład z punktu widzenia slashdot.org, połączenie wykonuje maszyna 1.2.3.4 (interfejs PPP ściany ogniowej) z portu 1025, pod adres 207.218.152.131 (slashdot.org) na port 80. Z punktu widzenia maszyny myhost, połączenie wykonuje 192.168.1.100 (myhost) z portu 1025, adresem docelowym jest 192.168.1.1 (interfejs Ethernetowy ściany ogniowej) port 8080.
W tym scenariuszu, pakiety z sieci prywatnej nigdy nie podróżują do Internetu i vice versa. Adres IP sieci prywatnej powinien być przydzielony z jednej z trzech puli adresów zdefiniowanych w RFC1597 (10.*.*.*, 172.16.*.* lub 192.168.*.*).
Jedynym sposobem w jaki w ogóle można się połączyć do Internetu jest dołączenie się do ściany ogniowej, która jest jedyną maszyną podłączoną do obu sieci naraz. Uruchamiasz program (na ścianie ogniowej) nazywany transparentnym proxy by to zrobić; kernel wysyła wychodzące pakiety do transparentnego proxy zamiast wysyłać je po prostu do drugiej sieci (tzn. pomija ruting).
Transparentne proxy oznacza, że klienci nie muszą w ogóle wiedzieć że działa jakieś proxy.
Każda usługa z której chcesz korzystać w Internecie, musi być uruchomiona na ścianie ogniowej (ale zajrzyj do Ograniczone usługi wewnętrzne poniżej).
Przykład: Umożliwienie dostępu do stron WWW z sieci prywatnej do Internetu:
Netscape na maszynie myhost odwołuje się do strony http://slashdot.org
Z punktu widzenia slashdot.org, połączenie nadchodzi z 1.2.3.4 (interfejs PPP ściany ogniowej) i portu 1025 do 207.218.152.131 (slashdot.org) port 80. Z punktu widzenia komputera myhost połączenie wykonywane jest z adresu 192.168.1.100 (myhost) i portu 1050 do adresu 207.218.152.131 (slashdot.org) i na port 80, ale tak naprawdę rozmawia on przez transparentną proxy.
W tym scenariuszu, pakiety z sieci prywatnej nigdy nie podróżują do Internetu i vice versa bez specjalnego potraktowania. Adres IP sieci prywatnej powinien być przydzielony z jednej z trzech puli adresów zdefiniowanych w RFC1597 (10.*.*.*, 172.16.*.* lub 192.168.*.*).
Zamiast używać proxy, używamy specjalnej właściwości kernela nazywanej maskaradą (ang. masquerading). Maskarada przepisuje pakiety kiedy przechodzą przez ścianę ogniową więc wydają się zawsze pochodzić właśnie z niej. Następnie przepisuje od nowa również odpowiedzi, więc wyglądają tak jakby nadchodziły od originalnego adresata.
Maskarada ma osobne moduły które obsługują 'udziwnione' protokoły, takie
jak FTP, RealAudio, Quake itp. Dla bardzo trudnych do obsłużenia protokołów,
możliwe jest włączenie 'auto-forwardingu', który może obsłużyć część z nich
przez automatyczne ustawienie przekazywania (ang. forwardingu)
dla określonych zestawów portów: szukaj ipportfw
(w kernelach serii 2.0.x) lub ipmasqadm (w kernelach serii 2.1.x).
Każda usługa z której chcesz korzystać w Internecie, musi być uruchomiona na ścianie ogniowej (ale zajrzyj do Ograniczone usługi wewnętrzne poniżej).
Przykład: Umożliwienie dostępu do stron WWW z sieci prywatnej do Internetu:
Netscape na maszynie myhost odwołuje się do strony http://slashdot.org
Z punktu widzenia slashdot.org, połączenie nadchodzi z 1.2.3.4 (interfejs PPP ściany ogniowej) i portu 65000 do 207.218.152.131 (slashdot.org) port 80. Z punktu widzenia komputera myhost połączenie wykonywane jest z adresu 192.168.1.100 (myhost) i portu 1050 do adresu 207.218.152.131 (slashdot.org) i na port 80.
W tym scenariuszu, Twoja własna sieć jest częścią Internetu i pakiety przepływają bez zmian między sieciami. Pula adresów IP sieci prywatnej musi być przydzielona przez złożenie podania o blok adresów IP, tak by reszta sieci wiedziała jak skierować do Ciebie pakiety. Implikuje to połączenie stałe.
W tym przypadku, filtr pakietów jest używany do wymuszenia restrykcji, które pakiety mogą być przekazywane pomiędzy siecią a resztą Internetu, np. obostrzenie, że od strony Internetu można osiągnąć tylko serwery WWW Twojej sieci prywatnej.
Przykład: Umożliwienie dostępu do stron WWW z sieci prywatnej do Internetu:
Netscape na maszynie myhost odwołuje się do strony http://slashdot.org
Tzn. jest tylko jedno połączenie: z 1.2.3.100 (myhost) port 1050, do 207.218.152.131 (slashdot.org) port 80.
Jest parę sposobów, które możesz zastosować by udostępnić Internetowi dostęp do Twoich usług w sieci, zanim zaczniesz uruchamiać odpowiednie serwisy na ścianie ogniowej. Będą one pracowały na zasadach takich jak proxy lub maskarada dla połączeń zewnętrznych.
Najprostszym podejściem jest zainstalowanie 'przekierowywacza', który jest odpowiednikiem proxy dla ubogich - czeka na połączenie na danym porcie, a następnie otwiera połączenie do zdefiniowanego hosta i portu w sieci wewnętrznej, oraz kopiuje dane między tymi dwoma połączeniami. Przykładem takiego programu może być 'redir'. Z punktu widzenia Internetu, połączenie jest realizowane do Twojej ściany ogniowej. Z punktu widzenia twojego serwera w sieci prywatnej, połączenie jest realizowane ze ściany ogniowej do twojego serwera.
Innym podejściem (które wymaga patcha dla kerneli serii 2.0.x dla ipportfw
lub kernela w wersji 2.1.x i późniejszych) jest używanie przekazywania w samym kernelu.
Robi on tą samą robotę co program 'redir' tylko trochę w inny sposób: kernel przepisuje
pakiety w trakcie gdy one przechodzą przez ścianę ogniową, zmieniając ich adres docelowy
i port na host i port w sieci prywatnej. Z punktu widzenia Internetu połączenie jest
realizowane do Twojej ściany ogniowej. Z punktu widzenia serwera w sieci prywatnej,
wykonywane jest bezpośrednie połączenie z Internetu do serwera.
David Ranch napisał wspaniałe HOWTO poświęcone maskaradzie, które w większości dubluje się z tym HOWTO. Możesz je znaleźć pod adresem http://www.linuxdoc.org/HOWTO/IP-Masquerade-HOWTO.html.
Oficjalna strona maskarady znajduje się pod adresem http://ipmasq.cjb.net.
Ta sekcja opisuje co tak naprawdę powinieneś wiedzieć by zbudować sobie filtr pakietów który zaspokoi Twoje potrzeby.
Kernel zaczyna z trzema listami reguł; listy te są nazywane łańcuchami ściany
ogniowej lub po prostu łańcuchami. Nazywają sie one input
(wejściowy), output (wyjściowy) i forward (przekazujący). Kiedy
pakiet dociera do komputera (powiedzmy, przez kartę Ethernetową), kernel używa
łańcucha input by zdecydować o jego losie. Jeśli pakiet przeżyje ten krok,
kernel decyduje gdzie go wysłać (nazywa się to rutingiem). Jeśli jest skierowany do
innej maszyny, sprawdza również forward. Na koniec, zanim pakiet opuści
maszynę, kernel sprawdza jeszcze łańcuch output.
Łańcuch to zbiór reguł. Każda reguła mówi 'jeśli nagłówek pakietu wygląda tak, to zrobimy z nim właśnie to'. Jeśli reguła nie dotyczy pakietu, sprawdzana jest następna. Jeśli nie ma już żadnych reguł do sprawdzenia, kernel sprawdza jeszcze politykę (ang. policy) łańcucha by zdecydować co zrobić. W bardzo bezpiecznym otoczeniu, polityka mówi zwykle żeby odrzucić ten pakiet.
Dla fanów ASCII, poniżej rysunek drogi pakietu, który przechodzi przez maszynę:
----------------------------------------------------------------
| ACCEPT/ lo interface |
v REDIRECT _______ |
--> C --> S --> ______ --> D --> ~~~~~~~~ -->|forward|----> _______ -->
h a |input | e {Routing } |Chain | |output |ACCEPT
e n |Chain | m {Decision} |_______| --->|Chain |
c i |______| a ~~~~~~~~ | | ->|_______|
k t | s | | | | |
s y | q | v | | |
u | v e v DENY/ | | v
m | DENY/ r Local Process REJECT | | DENY/
| v REJECT a | | | REJECT
| DENY d --------------------- |
v e -----------------------------
DENY
A teraz opiszę punkt po punkcie każdy etap:
To test, czy pakiet nie jest uszkodzony w jakiś sposób. Jeśli jest, zostaje odrzucony (anulowany).
To jeden z testów poprawności przed każdym łańcuchem ściany ogniowej, ale w przypadku łańcucha wejściowego jest najbardziej ważny. Niektóre zniekształcone pakiety mogłyby sprawić duży problem kodowi sprawdzającemu reguły i są one tutaj odrzucane (zostaje to odnotowane informacją w syslogu).
To pierwszy łańcuch ściany ogniowej, na którym
pakiet będzie testowany. Jeśli werdykt nie zostanie orzeczony na DENY
(anulować) lub REJECT (odrzucić), pakiet przechodzi dalej.
Jeśli pakiet jest odpowiedzią na poprzedni, zamaskaradowany pakiet, jest demaskaradowany i przechodzi bezpośrednio do łańcucha wyjściowego (output). Jeśli nie używasz maskarady IP, możesz ten etap wymazać z myśli.
Kod odpowiedzialny za ruting analizuje pole przeznaczenia, by zdecydować czy pakiet ma trafić do lokalnego procesu (sprawdź 'proces lokalny' poniżej) lub przekazany do zdalnej maszyny (sprawdź 'łańcuch przekazujący', również poniżej).
Proces działający na maszynie może otrzymywać pakiety po decyzji z poprzedniego punktu, jak również wysyłać pakiety (które po decyzji o rutingu z punktu wyżej, trafiają do łańcucha wyjściowego (output) ).
Jeśli pakiety z lokalnego procesu mają trafić do lokalnego procesu, przejdą przez łańcuch wyjściowy (output) z interfejsem ustawiony na 'lo', a potem wrócą przez łańcuch wejściowy (input), również przez interfejs 'lo'. Interfejs ten jest zwykle nazywany pętlą zwrotną (ang. loopback).
Jeśli pakiet nie został wykreowany przez proces lokalny, sprawdzany jest łańcuch przekazujący (forward), w innym wypadku pakiet przekazywany jest do łańcucha wyjściowego (output).
Łańcuch ten jest sprawdzany kiedy pakiet stara się przejść przez tą maszynę do innej.
Ten łańcuch jest z kolei sprawdzany dla wszystkich pakietów, zanim opuszczą one maszynę.
Po pierwsze, sprawdź czy masz wersję ipchains na której opiera się ten dokument:
$ ipchains --version
ipchains 1.3.9, 17-Mar-1999
Proszę zauważyć, że zalecam 1.3.4 (które nie ma długich opcji, takich jak '--sport'), lub 1.3.8 i wyższe - są one bardzo stabilne.
ipchains posiadają całkiem szczegółowy podręcznik (man ipchains),
i jeśli potrzebujesz szczegółów jakiejś konkretnej opcji, powinieneś sprawdzić
interfejs programowy (man 4 ipfw), lub plik net/ipv4/ip_fw.c
znajdujący się w źródłach kernela serii 2.1.x. Jest jak najbardziej
autorytatywny.
Jest również ściąga autorstwa Scott'a Bronson'a w paczce źródłowej, zarówno w formatach A4 i US Letter w formacie PostScript(TM).
Istnieje parę różnych rzeczy które możesz zrobić z ipchains.
Po pierwsze, możesz operować całymi łańcuchami. Zaczynasz z trzema
wbudowanymi łańcuchami: input (wejściowym), output
(wyjściowym) i forward (przekazującym), których nie możesz skasować.
Jest kilka sposobów na manipulacje regułami wewnątrz łańcucha:
Jest również parę operacji na maskaradzie, które wbudowane są w
ipchains z chęci znalezienia dla nich dobrego miejsca:
Ostatnia (i najprawdopodobniej najużyteczniejsza) funkcja, pozwala Ci co by się stało gdyby dany pakiet dotarł do danego łańcucha.
Zanim jakakolwiek komenda ipchains została wykonana (uwaga: niektóre dystrybucje uruchamiają ipchains w skryptach inicjujących), nie ma reguł we wbudowanych łańcuchach (`input', `forward' i `output'), a polityka każdego z nich ustawiona jest na ACCEPT. To najbardziej otwarte podejście jakie możesz mieć.
To właśnie chleb powszedni ipchains: manipulacja regułami. Najczęściej,
będziesz używał dodawania (-A) i kasowania (-D). Inne
operacje (-I dla wstawiania i -R dla zastępowania) są
prostymi rozszerzeniami tych koncepcji.
Każda reguła podaje zestaw wymagań, które pakiet musi spełniać, oraz co
zrobić gdy je spełnia czyli cel (ang. target). Na przykład,
mógłbyś chcieć odrzucać wszystkim pakiety ICMP nadchodzące z adresu IP 127.0.0.1.
W tym przypadku protokołem będzie ICMP, adresem źródłowym będzie 127.0.0.1 a
celem - DENY (anulowanie).
127.0.0.1 to interfejs loopback, który masz nawet wtedy, gdy nie ma połączenia z żadną siecią. Możesz użyć programu 'ping' by wygenerować takie pakiety (wysyła on pakiet ICMP typ 8 żądnie echa (ang. echo request) na który wszystkie współpracujące hostu powinny odpowiedzieć pakietem ICMP typ 0 odpowiedź na echo (ang. echo reply). Czyni go to użytecznym do testów.
# ping -c 1 127.0.0.1
PING 127.0.0.1 (127.0.0.1): 56 data bytes
64 bytes from 127.0.0.1: icmp_seq=0 ttl=64 time=0.2 ms
--- 127.0.0.1 ping statistics ---
1 packets transmitted, 1 packets received, 0% packet loss
round-trip min/avg/max = 0.2/0.2/0.2 ms
# ipchains -A input -s 127.0.0.1 -p icmp -j DENY
# ping -c 1 127.0.0.1
PING 127.0.0.1 (127.0.0.1): 56 data bytes
--- 127.0.0.1 ping statistics ---
1 packets transmitted, 0 packets received, 100% packet loss
#
Widać tutaj że pierwszy ping powiódł się (parametr '-c 1' mówi pingowi by wygenerował tylko jeden pakiet).
Następnie dołączamy (-A) do łańcucha 'input' regułę mówiącą, że
pakiety nadchodzące z adresu 127.0.0.1 ( '-s 127.0.0.1') i używające
protokołu ICMP ('-p ICMP') powinny trafić zostać anulowane
('-j DENY').
Następnie testujemy naszą regułę, wykonując drugi raz pinga. Nastąpi pauza, po której program podda się - po oczekiwaniu na pakiet który nigdy nie wróci.
Możemy skasować naszą regułę na dwa sposoby. Po pierwsze, ponieważ wiemy że jest to jedyna reguła w łańcuchu wejściowym, możemy użyć numerowania reguł, tak jak poniżej:
# ipchains -D input 1
#
Drugi sposób to dokładne przepisanie poleceń po opcji -A, ale
zamiast opcji -A podajemy opcję -D. Przydaje się to w
przypadku gdy masz skomplikowany zestaw reguł i nie chce ci się liczyć
ich wszystkich by ustalić w końcu że chcesz pozbyć się reguły numer 37.
W tym wypadku użyjemy:
# ipchains -D input -s 127.0.0.1 -p icmp -j DENY
#
Składnia polecenia -D musi dokładnie odpowiadać opcjom
które podałeś przy poleceniu -A (lub -I czy -R).
Jeśli istnieje wiele identycznych reguł w tym samym łańcuchu,
tylko pierwsza pasująca zostania skasowana.
Widzieliśmy już jak używać opcji '-p' by wskazać protokół
i '-s' by wskazać adres źródłowy, ale są jeszcze inne opcje
których możemy użyć by scharakteryzować pakiet. Poniżej znajdziesz
wyczerpujące kompendium.
Adresy IP źródłowy ('-s') i docelowy ('-d') mogą być
podane na cztery sposoby. Najczęściej robi się to przez podanie
pełnej nazwy, takiej jak 'localhost' czy `www.linuxhq.com'. Drugim sposobem
jest podanie adresu IP, tak jak np. '127.0.0.1'.
Trzeci i czwarty sposób pozwalają na wskazanie grupy adresów IP, tak jak na przykład '199.95.207.0/24' lub `199.95.207.0/255.255.255.0'. Oba wskazują na zakres adresów IP od 199.95.207.0 do 199.95.207.255 włącznie; cyfry po '/' mówią która część adresu IP ma znaczenie. '/32' czy inaczej `/255.255.255.255' jest domyślne (i mówi że wszystkie liczby w adresie IP są ważne). By wskazać dowolny adres, można użyć '/0' tak jak poniżej:
# ipchains -A input -s 0/0 -j DENY
#
Ale takich konstrukcji używa się rzadko, ponieważ efekt jest dokładnie
taki sam jak w przypadku nie podania opcji '-s' w ogóle.
Wiele flag, włączając '-s' i '-d' można poprzedzić
znakiem '!' (wymawianym 'nie') by wskazać adresy nie
pasujące do tych podanych. Na przykład '-s ! localhost' będzie
pasować do wszystkich pakietów nie pochodzących z localhost.
Nie zapomij o spacjach wokół '!': są naprawdę potrzebne.
Protokół podaje się po parametrze '-p'. Protokół może być numerem
(jeśli znasz wartości numeryczne protokołów IP) lub nazwą dla 'TCP', 'UDP' i 'ICMP'.
Wielkość liter nie ma znaczenia, więc 'tcp' działa tak samo jak 'TCP'.
Nazwa protokołu może być poprzedzona przez znak '!' by
wskazać na wszystkie oprócz wymienionego, tak jak na przykład
'-p ! TCP' (warunek dotyczy wszystkich protokołów prócz TCP).
W specjalnym przypadku gdy podajemy protokół TCP lub UDP, można podać dodatkowy
parametr określający (lub ich grupę), który nas interesuje (sprawdź
Obsługa fragmentów poniżej). Grupę podaje się
używając znaku ':', tak jak na przykład '6000:6010' - ten przedział
dotyczy 11 portów, od 6000 do 6010 włącznie. Jeśli ominiemy dolną granicę, jest ona
przyjmowana domyślnie na 0. Jeśli ominiemy górną granicę, jest ona przyjmowana na
65535. Więc aby podać porty TCP poniżej 1024, możemy napisać '-p TCP -s 0.0.0.0/0 :1023'.
Numery portów mogą być również podane jako nazwy, np. 'www'.
Zauważ że porty również mogą być poprzedzane znakiem '!', który
powoduje ich zanegowanie. Aby podać wszystkie pakiety TCP OPRÓCZ pakietów WWW,
możesz napisać '-p TCP -d 0.0.0.0/0 ! www'.
Bardzo ważne, by zauważyć, że konstrukcja
-p TCP -d ! 192.168.1.1 www
jest bardzo różna od
-p TCP -d 192.168.1.1 ! www
Pierwsza mówi o pakietach TCP do portu WWW na każdej maszynie oprócz 192.168.1.1 a druga, o pakietach TCP na dowolne porty na maszynie 192.168.1.1 oprócz portu WWW.
Na koniec, przykład w którym chodzi nam o wszystko oprócz portu WWW i maszyny 192.168.1.1:
-p TCP -d ! 192.168.1.1 ! www
Protokół ICMP również umożliwia podanie dodatkowego argumentu, ale ponieważ nie posiada portów (ICMP ma typ i kod), mają one inne znaczenie.
Możesz podać je w formie nazw ICMP (użyj 'ipchains -h icmp' by otrzymać
listę nazw) po opcji '-s' lub jako typ i kod numeryczny ICMP, w którym typ
występuje po opcji '-s' a kod po opcji '-d'.
Nazwy ICMP są raczej długie: musisz użyć tylko tylu liter, by wskazywała jednoznacznie na którąś ze zdefiniowanych.
Poniżej mała tabelka najbardziej popularnych pakietów ICMP:
Numer Nazwa Wymagane przez
0 echo-reply ping
3 destination-unreachable ruch TCP/UDP
5 redirect ruting, jeśli nie działa demon rutingu
8 echo-request ping
11 time-exceeded traceroute
Zauważ że nazwy ICMP nie mogą być aktualnie poprzedzane parametrem '!'.
NIGDY NIGDY NIGDY nie blokuj wszystkich pakietów typu 3 ICMP! (sprawdź niżej Pakiety ICMP).
Opcja '-i' powoduje wskazanie interfejsu. Interfejs to fizyczne
urządzenie do którego pakiet dociera lub z którego wychodzi. Możesz użyć polecenia
'ifconfig' by wylistować interfejsy które są podniesione.
Interfejs dla pakietów przychodzących (tzn. pakietów przechodzących przez łańcuch wejściowy) jest uważany za interfejs z którego przyszły. Odpowiednio interfejs dla pakietów wychodzących to ten, przez który wyjdą pakiety po pokonaniu łańcucha wyjściowego. Pakiety które przechodzą przez łańcuch przekazujący, trafiają również do interfejsu wyjściowego.
Jest całkowicie poprawne podać interfejs, który aktualnie nie istnieje - reguła nie
będzie dotyczyła niczego dopóki interfejs fizycznie nie zostanie podniesiony
(nie zacznie działać). Jest to bardzo użyteczne dla połączeń PPP do wdzwaniania się
(zwykle interfejs ppp0) i podobnych.
Jako specjalny przypadek, interfejs kończący się znakiem '+' będzie wskazywał
na wszystkie interfejsy (czy istnieją czy nie), które zaczynają się od tego ciągu znaków.
Na przykład, by zdefiniować regułę która dotyczy wszystkich interfejsów PPP, można
napisać '-i ppp+'.
Nazwa interfejsu może również być poprzedzona znakiem '!' by oznaczyć
wszystkie interfejsy oprócz wskazanego.
Czasami przydatne jest pozostawienie możliwości połączeń TCP tylko w jedną stronę. Na przykład, mógłbyś chcieć zezwalać na połączenia do zewnętrznego serwera WWW, ale nie połączenia z tego serwera.
Najprostszym podejściem byłoby zablokowanie pakietów TCP nadchodzących z tego serwera. Niestety, połączenia TCP wymagają tego by pakiety mogły krążyć w jedną i drugą stronę.
Rozwiązaniem jest blokowanie tylko pakietów z prośbą o połączenie. Nazywa się je pakietami SYN (technicznie rzecz biorąc, są to pakiety z ustawioną flagą SYN i ze zgaszonymi flagami FIN i ACK, ale nazywamy je pakietami SYN). Uniemożliwiając ruch tylko tym pakietom, możemy powstrzymać próby połączeń.
Używa się do tego parametru '-y' - jest prawidłowy tylko dla reguł
które dotyczą protokołu TCP. Na przykład, by wskazać próby nawiązania połączenia
TCP z adresu 192.168.1.1:
-p TCP -s 192.168.1.1 -y
I ponownie, parametr może być odwrócony przez użycie '!',
który oznacza: każdy pakiet oprócz pakietów inicjujących połączenie.
Czasami pakiet jest zbyt duży by mógł zmieścić się naraz w maksymalnej jednostce transmisyjnej (MTU). Gdy coś takiego ma miejsce, dzielony jest na fragmenty i wysyłany jako parę pakietów. Adresat składa fragmenty by zrekonstruować cały pakiet.
Problem z fragmentami polega na tym, że część z opcji wymienionych wyżej (a szczególnie: port źródłowy i przeznaczenia, typ ICMP, kod ICMP i flaga TCP SYN) wymagają by kernel zajrzał na początek pakietu, który znajduje się tylko w pierwszym fragmencie całości.
Jeśli twoja maszyna jest jedynym połączeniem z siecią zewnętrzną, możesz polecić kernelowi Linuksa by składał wszystkie fragmenty które przechodzą przez niego - kompilując kernel z opcją 'IP: always defragment' ustawioną na 'Y'. To pozwala obejść problem.
W innym przypadku, ważne jest by zrozumieć jak pakiety traktowane są przez
reguły filtrujące. Każda z reguł, która wymaga informacji których nie mamy po
prostu nie będzie pasować. To oznacza, że pierwszy fragment jest traktowany jak
każdy inny. Drugi i następne fragmenty nie będą tak potraktowane. Wobec tego reguła
'-p TCP -s 192.168.1.1 www' (podająca port źródłowy 'www') nigdy nie będzie
dotyczyć fragmentu (innego niż pierwszy fragment pakietu). Tak samo reguła odwrotna:
'-p TCP -s 192.168.1.1 ! www'.
Możesz jednak podać reguły dotyczące drugiego i każdego następnego pakietu,
używając parametru '-f'. Oczywiście, nie jest w tym przypadku możliwe podawanie
portów TCP czy UDP, typ czy kodu ICMP lub użycie parametru dotyczącego flagi TCP SYN.
Możliwe jest również podanie, że reguła nie dotyczy drugiego i każdego następnego
pakietu przez podanie jednocześnie z parametrem 'f' parametru '!'.
Zwykle uważa się, że bezpieczne jest przepuszczanie kolejnych fragmentów, ponieważ pierwszy powinien zostać odfiltrowany i dzięki temu niemożliwe będzie złożenie pakietu na maszynie docelowej, jednak znane były błędy, które powodowały zawieszanie się maszyn tylko przez wysyłanie odpowiednio spreparowanych fragmentów. Ty decydujesz.
Uwaga dla sieciowców: zniekształcone pakiety (pakiety TCP, UDP i ICMP zbyt krótkie by kod ściany ogniowej ustalił port, kod lub typ ICMP) są również traktowane jak fragmenty. Tylko fragmenty pakietów TCP zaczynające się na pozycji 8 są bezwarunkowo odrzucane przez kod ściany ogniowej (w pliku syslog powinna się pojawić o tym informacja).
Jako przykład, reguła która odrzuci fragmenty kierowane do 192.168.1.1:
# ipchains -A output -f -d 192.168.1.1 -j DENY
#
Dobra, wiemy o wszystkich sposobach pozwalających na sprawdzenie pakietu pod kątem reguły. Jeśli pakiet pasuje do niej, dzieją się następujące rzeczy:
Z różnych powodów omówimy je według ważności.
Cel pakietu mówi kernelowi co robić z nim, jeśli pasuje do reguły.
ipchains używają parametru '-j' by wskazać cel dla danego pakietu. Nazwa
celu musi być krótsza niż 8 liter, rozróżniane są również małe i duże litery
('POWROT' i 'powrot' to dwa różne cele).
Najprostszym przypadkiem jest gdy nie podano celu. Taka reguła (nazywana również 'zliczającą') jest użyteczna gdy po prostu chcemy tylko liczyć pakiety danego rodzaju. Czy taka reguła odpowiada pakietowi czy nie, kernel przechodzi do następnej. Na przykład, by zliczać ilość pakietów podróżujących do adresu 192.168.1.1 możemy napisać tak:
# ipchains -A input -s 192.168.1.1
#
(i używając komendy 'ipchains -L -v' możemy sprawdzić
liczniki bajtów i pakietów odpowiadających danej regule).
Jest sześć specjalnych celów dla pakietu. Pierwsze trzy: ACCEPT
(akceptacja), REJECT (odrzucenie) i DENY (anulowanie) są raczej zrozumiałe.
ACCEPT (akceptacja) pozwala pakietowi przejść. DENY (anulowanie) odrzuca
pakiet tak jakby nigdy nie został odebrany. REJECT (odrzucenie) odrzuca pakiet,
ale (jeśli to nie jest pakiet ICMP) generuje odpowiedź ICMP do źródła pakietu,
by poinformować, że adres docelowy jest nieosiągalny.
Następny - MASQ, mówi pakietowi by zastosować maskaradę dla pakietu.
By to działało, kernel musi być skompilowany z włączoną opcją 'IP Masquerading'.
Co do szczegółów proszę zajrzeć do Masquearding-HOWTO i dodatku
Różnice pomiędzy ipchains i ipfwadm. Cel ten można
zastosować tylko dla pakietów które przechodzą przez łańcuch forward.
Innym specjalnym celem jest REDIRECT (przekierowanie), który mówi
kernelowi by wysłał pakiet do lokalnego portu zamiast tam gdzie miał się dostać.
Można go zastosować tylko w przypadku protokołów TCP i UDP. Dodatkowo można podać
port (nazwę lub numer) po opcji '-j REDIRECT' co spowoduje że pakiet
zostanie przekierowany do tego portu, nawet jeśli był zaadresowany do innego. Cel
ten można zastosować tylko dla pakietów które przechodzą przez łańcuch input.
Ostatnim celem jest RETURN (zwrot) którego działanie jest identyczne
ze spadkiem na koniec łańcucha (sprawdź
Ustawianie polityki
poniżej).
Każdy inny cel wskazuje na łańcuch zdefiniowany przez użytkownika (tak jak opisano to w Operacje na całych łańcuchach poniżej). Pakiet zacznie przechodzenie przez reguły w tamtym łańcuchu. Jeśli nie zdecyduje on o losie pakietu, wróci on z powrotem i zostanie sprawdzony w aktualnym łańcuchu reguł.
Czas na więcej rysunków ASCII. Rozważ dwa (proste) łańcuchy: input (wbudowany) i Test (zdefiniowany przez użytkownika):
`input' `Test'
---------------------------- ----------------------------
| Rule1: -p ICMP -j REJECT | | Rule1: -s 192.168.1.1 |
|--------------------------| |--------------------------|
| Rule2: -p TCP -j Test | | Rule2: -d 192.168.1.1 |
|--------------------------| ----------------------------
| Rule3: -p UDP -j DENY |
----------------------------
Teraz wyobraź sobie pakiet nadchodzący z 192.168.1.1 i adresowany do 1.2.3.4.
Wchodzi do łańcucha input i zostaje przetestowany pod kątem reguły pierwszej
- Rule1 - nie zgadza się. Zgadza się natomiast reguła druga - Rule2 - i pakiet trafia do
łańcucha Test, więc następna reguła jest sprawdzana w nim. Pierwsza reguła w tym
łańcuchu się zgadza, ale nie podaje przeznaczenia, więc badana jest druga reguła - Rule2.
Ta się nie zgadza, więc docieramy do końca łańcucha. Wracamy zatem do poprzedniego
łańcucha w miejscu gdzie go opuściliśmy i sprawdzamy następną regułę. Nie dotyczy ona
jednak pakietu, więc zostaje pominięta.
Pakiet przechodzi więc taką drogę:
v __________________________
`input' | / `Test' v
------------------------|--/ -----------------------|----
| Rule1 | /| | Rule1 | |
|-----------------------|/-| |----------------------|---|
| Rule2 / | | Rule2 | |
|--------------------------| -----------------------v----
| Rule3 /--+___________________________/
------------------------|---
v
Sprawdź sekcję Jak zorganizować swoje reguły by sprawdzić jak efektywnie zdefiniować swoje łańcuchy.
To jeden z efektów ubocznych który może mieć reguła - może logować pasujące
pakiety jeśli użyjesz parametru '-l'. Zwykle nie będziesz tego potrzebował,
ale opcja ta jest użyteczna by zapisywać wyjątkowe zdarzenia.
Kernel loguje taką informację w ten sposób:
Packet log: input DENY eth0 PROTO=17 192.168.2.1:53 192.168.1.1:1025
L=34 S=0x00 I=18 F=0x0000 T=254
Wiadomość tą zaprojektowano by była zwięzłą i jednocześnie zawierała informacje techniczne użyteczne tylko dla sieciowych guru, ale może być również użyteczna dla nas. Podzielmy ją:
-' to reguła w ogóle nie dotyczyła pakietu (była regułą zliczającą).
eth0'.
/etc/protocols'. Najbardziej powszechne to
1 (ICMP), 6 (TCP) i 17 (UDP).
/etc/services' pozwala ustalić, że jest to port 'domain'
(tzn. że jest to prawdopodobnie odpowiedź DNSu). Dla UDP i TCP, jest to numer portu
źródłowego. Dla ICMP, jest to typ ICMP. Dla innych, będzie to 65535.
W standardowych Linuksach, wyjście kernela przechwytywane jest przez klogd
(demon logujący kernela) który przekazuje je następnie do syslogd (demona
logującego systemu). Zachowanie syslogd kontroluje plik '/etc/syslog.conf',
przez podanie gdzie każde urządzenie (ang. facility) (w naszym wypadku
urządzeniem jest 'kernel') i na jakim poziomie (ang. level) ma
zachowywać dane (dla ipchains, używanym poziomem jest 'info').
Dla przykładu na moim komputerze (Debian) plik '/etc/syslog.conf'
zawiera dwie linie które zawierają 'kern.info':
kern.* -/var/log/kern.log
*.=info;*.=notice;*.=warn;\
auth,authpriv.none;\
cron,daemon.none;\
mail,news.none -/var/log/messages
Oznaczają one, że do plików '/var/log/kernlog' i '/var/log/messages'
wpisywane są te same informacje. By uzyskać więcej informacji użyj polecenia
'man syslog.conf'.
Są to cztery, rzadko używane bity w nagłówku IP. Powodują one zmianę sposobu w jaki pakiet jest traktowany; te cztery bity to 'Minimum Delay' (Minimalna zwłoka), 'Maximum Thgroughput' (Maksymalna przepustowość), 'Maximum Reliability' (Maksymalna niezawodność) i 'Minimum Cost' (Minimalny koszt). Zezwala się na ustawienie tylko jednego z tych bitów. Rob van Nieuwkerk, autor kodu TOS pisze o tym w ten sposób:
Szczególnie bit 'Minimalna Zwłoka' jest dla mnie ważny. Ustawiam go dla 'interaktywnych' pakietów w ruterze wyprowadzającym ruch (Linux). Używam połączenia modemowego 33,6K. Linuks prioretyzuje pakiety w 3 kolejki. W ten sposób mam akceptowalną wydajność a w międzyczasie mogę ściągać wielkie pliki (mogłoby być nawet lepiej gdyby nie było tak dużej kolejki w sterowniku seriala, ale zwłoka jest utrzymywana na poziomie 1,5 sekundy).
Nota: oczywiście, nie masz kontroli nad pakietami przychodzacymi; możesz jedynie kontrolować priorytet pakietów które opuszczają Twój komputer. By negocjować priorytety z drugim końcem połączenia, muszą być użyte protokoły takie jak RSVP (o którym nic nie wiem, więc nie pytajcie).
Najczęstszym ustawieniem jest danie połączeniom telnetowym i ftp atrybutu 'Minimalna Zwłoka' a danym ftp 'Maksymalna Przepustowość'. Może to wyglądać tak:
ipchains -A output -p tcp -d 0.0.0.0/0 telnet -t 0x01 0x10
ipchains -A output -p tcp -d 0.0.0.0/0 ftp -t 0x01 0x10
ipchains -A output -p tcp -s 0.0.0.0/0 ftp-data -t 0x01 0x08
Parametr '-t' przyjmuje dwa dodatkowe parametry, oba w zapisie
heksdecymalnym. Pozwalają one na złożone manipulowanie bitami TOS jako maski:
pierwsza służy do przeprowadzenia operacji logicznej AND na polu TOS aktualnego
pakietu, a druga do operacji XOR na wyniku. Jeśli to zbyt trudne, spróbuj spojrzeć na
poniższą tabelę:
Nazwa TOS Wartość Typowe zastosowanie
Minimum Delay 0x01 0x10 ftp, telnet
Maximum Throughput 0x01 0x08 ftp-data
Maximum Reliability 0x01 0x04 snmp
Minimum Cost 0x01 0x02 nntp
Andi Kleen zwraca uwagę na następującą rzecz (trochę zedytowane dla jasności):
Być może użyteczne byłoby dodanie odwołanie do parametru txqueuelen w ifconfig'u przy dyskusji bitów TOS. Domyślna wielkość kolejki urządzenia jest dostosowana do kart ethernet'owych, a dla modemów jest zbyt duża i sprawia że 3-pasmowy scheduler (którego kolejki bazują na TOS) pracuje nieoptymalnie. Dobrym pomysłem byłoby ustawienie go na wartość z przedziału 4-10 dla modemów lub połączeń wykorzystujących jedno pasmo B ISDN'u. Na innych urządzeniach wymagana jest dłuższa kolejka. Problem ten występuje w kernelach serii 2.0.x i 2.1.x, ale w 2.1.x jest to flaga ifconfig'a (z nowszym nettools), a w 2.0.x wymaga to spatchowania źródłą sterowników urządzeń.
Tak więc, by sprawdzić maksymalny zysk z manipulacji TOS dla połączeń PPP, wstaw
linijkę 'ifconfig $1 txqueuelen' w swoim skrypcie '/etc/ppp/ip-up'.
Numer który użyjesz zależy od prędkości modemu i ilości buforowania w modemie. Tutaj
znowu oddam Andiemu głos:
Najlepsza wartość jest kwestią eksperymentu. Jeśli kolejka jest za krótka dla rutera, pakiety będą odrzucane. Oczywiście są korzyści bez przepisywania TOS, ale zrobienie tego zwiększa zyski dla programów opornych przy współpracy (ale wszystkie standardowe programy Linuksowe są łatwe we współpracy).
Ta właściwość pozwala na złożone i potężne interakcje z nową implementacją jakości usługi (ang. Quality of Service) Aleksieja Kuzniecowa, jak również z przekazywaniem pakietów w kernelach serii 2.1.x opartym na tej właściwości. Więcej informacji podam, gdy zobaczę to u siebie. Opcja ta jest ignorowana w kernelach serii 2.0.x.
Bardzo użyteczną opcją w ipchains jest możliwość grupowania reguł w jakiś sposób powiązanych. Możesz nazwać te łańcuch jak chcesz, tak długo jak nie będą one wchodziły w konflikt z wbudowanymi łańcuchami (input, output i forward) oraz ze zdefiniowanymi celami (MASQ, REDIRECT, ACCEPT, DENY, REJECT i RETURN). Sugeruję używanie dużych liter, ponieważ być może zostaną one użyte w przyszłych rozszerzeniach. Nazwa łańcucha może mieć do 8 znaków.
Stwórzmy nowy łańcuch. Ponieważ jestem kolesiem z fantazją, nazwijmy go 'test':
# ipchains -N test
#
To takie proste. Możesz teraz dodawać do niego reguły jak to opisano wyżej.
Kasowanie łańcucha również jest proste:
# ipchains -X test
#
Dlaczego '-X'? Cóż, wszystkie dobre litery były już zajęte.
Istnieje parę ograniczeń w kasowaniu łańcuchów: muszą być puste (sprawdź Oczyszczanie łańcucha poniżej) i nie mogą być wskazywane przez jakąś regułę. Nie możesz oczywiście również skasować żadnego z trzech wbudowanych łańcuchów.
Jest prosty sposób by wykasować wszystkie reguły z łańcucha, robi
się to używając komendy '-F':
# ipchains -F forward
#
Jeśli nie podasz łańcucha, oczyszczone zostaną wszystkie.
Możesz wylistować wszystkie reguły w łańcuchu, używając komendy '-L':
# ipchains -L input
Chain input (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
target prot opt source destination ports
ACCEPT icmp ----- anywhere anywhere any
# ipchains -L test
Chain test (refcnt = 0):
target prot opt source destination ports
DENY icmp ----- localnet/24 anywhere any
#
Parametr 'refcnt' podany dla łańcucha 'test' to ilość reguł, które
dotyczą łańcucha. Musi być on równy zero (a łańcuch musi być pusty) by
można go było skasować.
Jeśli pominięto nazwę łańcucha, listowane są wszystkie łańcuchy, nawet puste.
Są trzy opcje, które można dodać do '-L'. Opcja '-n'
(numerycznie) jest bardzo użyteczna ponieważ zapobiega próbie sprawdzania adresów IP
przez ipchains, co (jesli używasz DNSu jak większość ludzi) spowoduje duże
późnienia jeśli Twój DNS nie jest prawidłowo ustawiony, lub odfiltrowałeś
zapytania DNSowe. Opcja ta powoduje również drukowanie numerów portów zamiast ich
nazw.
Opcja '-v' pokazuje wszystkie detale reguły, takie jak liczniki
bajtów i pakietów, maski TOS, interfejs i oznaczanie pakietów. W innym przypadku te
dane są pomijane. Na przykład:
# ipchains -v -L input
Chain input (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
pkts bytes target prot opt tosa tosx ifname mark source destination ports
10 840 ACCEPT icmp ----- 0xFF 0x00 lo anywhere anywhere any
Zauważ, że liczniki bajtów i pakietów drukowane są z suffiksami
'K', 'M' i 'G' - odpowiadającymi wartościom 100, 1,000,000 i 1,000,000,000. Użycie
opcji '-x' (pokaż pełne liczby) poda również pełne reprezentacje liczb,
bez względu na ich wielkość.
Użyteczna jest również możliwość resetowania liczników. Można
to zrobić komendą '-Z'. Na przykład:
# ipchains -v -L input
Chain input (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
pkts bytes target prot opt tosa tosx ifname mark source destination ports
10 840 ACCEPT icmp ----- 0xFF 0x00 lo anywhere anywhere any
# ipchains -Z input
# ipchains -v -L input
Chain input (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
pkts bytes target prot opt tosa tosx ifname mark source destination ports
0 0 ACCEPT icmp ----- 0xFF 0x00 lo anywhere anywhere any
#
Problem z tym polega na tym, że czasami chciałbyś znać wartości
liczników tuż przed tym zanim zostaną zresetowane. W powyższym przykładzie pomiędzy
wydaniem komend '-L' i '-Z' mogło przejść jeszcze trochę
pakietów. Możesz zatem użyć obu komend jednocześnie by wylistować i wyzerować
liczniki. Niestety, możesz to zrobić tylko dla wszystkich łańcuchów:
# ipchains -L -v -Z
Chain input (policy ACCEPT):
pkts bytes target prot opt tosa tosx ifname mark source destination ports
10 840 ACCEPT icmp ----- 0xFF 0x00 lo anywhere anywhere any
Chain forward (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
Chain output (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
Chain test (refcnt = 0):
0 0 DENY icmp ----- 0xFF 0x00 ppp0 localnet/24 anywhere any
# ipchains -L -v
Chain input (policy ACCEPT):
pkts bytes target prot opt tosa tosx ifname mark source destination ports
10 840 ACCEPT icmp ----- 0xFF 0x00 lo anywhere anywhere any
Chain forward (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
Chain output (refcnt = 1): (policy ACCEPT)
Chain test (refcnt = 0):
0 0 DENY icmp ----- 0xFF 0x00 ppp0 localnet/24 anywhere any
#
Patrzyliśmy już na to co się dzieje gdy pakiet dojdzie do końca wbudowanego łańcucha kiedy mówiliśmy o tym jak pakiet przechodzi przez łańcuch w Celu powyżej.. W tym przypadku, polityka dla łańcucha determinuje los pakietu. Tylko wbudowane łańcuchy (input, output i forward) mogą mieć politykę, ponieważ jeśli pakiet dotrze do końca łańcucha zdefiniowanego przez użytkownika wraca do poprzedniego łańcucha.
Polityką może być każda z pierwszych czterech akcji: ACCEPT, DENY,
REJECT lub MASQ. MASQ jest prawidłowe tylko dla łańcucha
'forward'.
Ważne jest również by pamiętać o tym, że akcja RETURN w regule w
jednym z wbudowanych łańcuchów jest użyteczna wtedy, gdy chcemy by pakiet od razu
został potraktowany zgodnie z polityką łańcucha.
Jest kilka parametrów którymi możesz zmieniać Maskaradę IP. Są one wbudowane
w ipchains ponieważ nieopłacalne jest pisanie specjalnego narzędzia dla
nich (aczkolwiek to się zmieni).
Komendą Maskarady IP jest '-M' i może być łączona z '-L'
by wypisać aktualne zmaskaradowane połączenia, lub z '-S' by ustawić
parametry maskaradowania.
Parametr '-L' może być użyty z '-n' (pokaż numery zamiast nazw
hostów i nazw portów) lub '-v' (pokaż delty w numerach sekwencji dla
połączeń maskaradowanych, jeśli Cię to interesuje).
Parametrowi '-S' powinny towarzyszyć trzy parametry timeout'ów,
każdy w sekundach: dla sesji TCP, dla sesji TCP po pakiecie FIN i dla pakietów
UDP. Jeśli nie chcesz zmieniać którejś z wartości podaj zamiast niej wartość
'0'.
Domyślne wartości podane są w '/usr/src/linux/include/net/ip_masq.h',
aktualnie wynoszą one 15 minut, 2 minuty i 5 minut.
Sprawdź również ( Koszmary z FTP poniżej) i informację o problemach z ustawianiem timeoutów w Nie mogę ustawić timeoutów maskarady.
Czasami chciałbyś sprawdzić, co się dzieje z określonym pakietem
gdy trafia do Twojej maszyny, na przykład gdy debugujesz łańcuchy ściany ogniowej.
ipchains posiadają komendę '-C' które pozwala na to, a używa
dokładnie tych samych procedur których kernel używa do operacji na prawdziwych
pakietach.
Po '-C' należy podać nazwę łańcucha który będziesz testował, wpisując jego
nazwę. Podczas gdy kernel zawsze zaczyna od łańcucha input, potem output
lub forward, Ty możesz zacząć od dowolnego łańcucha dla celów testowych.
Detale pakietu podawane są z użyciem takiej samej składni jak reguły ściany ogniowej.
W szczególności, protokół ('-p'), adres źródłowy ('-s'), adres
przeznaczenia ('-d') i interfejs ('-i') są obowiązkowe. Jeśli
protokołem jest TCP lub UDP, trzeba podać jeden adres źródłowy i jeden przeznazenia,
a jeśli jest nim ICMP, trzeba podać kod i typ (chyba, że użyto również parametru
'-f', który wskazuje na fragmenty - w tym momencie kod i typ są
nieprawidłowe).
Jeśli protokołem jest TCP (i nie podano parametru '-f'), można użyć
parametru '-y', by zaznaczyć, że obiekt powinien mieć ustawioną flagę SYN.
Poniżej przykład testowania pakietu TCP SYN z 192.168.1.1 port 60000 na 192.168.1.2 port www, przychodzącego do interfejsu eth0 i wchodzącego do łańcucha input (klasyczna inicjacja połączenia WWW):
# ipchains -C input -p tcp -y -i eth0 -s 192.168.1.1 60000 -d 192.168.1.2 www
packet accepted
#
Czasami pojedyńcza komenda daje w rezultacie testowanie przez wiele reguł.
Można to zrobić na dwa sposoby. Po pierwsze, podać nazwę hosta dla której DNS
zwraca wiele numerów IP - ipchains zachowa się tak, jakbyś wpisał
wiele komend dla każdego numeru IP.
Na przykład jeśli nazwa hosta 'www.foo.com' odpowiada trzem adresom IP,
a nazwa hosta 'www.bar.com' dwóm, to komenda
'ipchains -A input -j reject -s www.bar.com -d www.foo.com'
doda sześć reguł do łańcucha input.
Innym sposobem by ipchains wykonał wiele operacji, jest podanie flagi
dwukierunkowości (ang. bidirectional) - '-b'. Flaga ta
powoduje, że ipchains zachowuje się tak jakbyś wpisał komendę dwukrotnie,
za drugim razem odwracając adresy w parametrach '-s' i '-d'.
W związku z tym by zapobiec przekazywaniu do lub z 192.168.1.1, możesz napisać
tak jak niżej:
# ipchains -b -A forward -j reject -s 192.168.1.1
#
Mi osobiście flaga '-b' nie odpowiada; jeśli chcesz wygód,
sprawdź
Użycie ipchains-save poniżej.
Opcja '-b' może być użyta z opcją wstawiania ('-I'),
kasowania ('-D') (ale nie w przypadku gdy pobiera numer reguły),
dodawania ('-A') i sprawdzania ('-C').
Innym użytecznym parametrem jest '-v' który drukuje dokładnie to
co ipchains robi z Twoimi komendami. Jest to użyteczne gdy masz do
czynienia z wieloma komendami które mogą mieć wpływ na wiele reguł. Na przykład,
sprawdzamy zachowanie fragmentów pomiędzy 192.168.1.1 i 192.168.1.2:
# ipchains -v -b -C input -p tcp -f -s 192.168.1.1 -d 192.168.1.2 -i lo
tcp opt ---f- tos 0xFF 0x00 via lo 192.168.1.1 -> 192.168.1.2 * -> *
packet accepted
tcp opt ---f- tos 0xFF 0x00 via lo 192.168.1.2 -> 192.168.1.1 * -> *
packet accepted
#
Mam połączenie dialup PPP ('-i ppp0'). Pobieram newsy
('-p TCP -s news.virtual.net.au nntp') i pocztę
('-p TCP -s mail.virtual.net.au pop-3') za każdym razem gdy się wdzwonię.
Używam serwera FTP Debiana by uaktualniać moją maszynę ('-p TCP -y -s ftp.debian.org.au ftp-data').
Przeglądam strony WWW przez proxy mojego dostawcy Internet'owego (ISP)
('-p TCP -d proxy.virtual.net.au 8080'), ale nienawidzę bannerów i reklam z
doubleclick.net na archiwach Dilbert'a
('-p TCP -y -d 199.95.207.0/24 i -p TCP -y -d 199.95.208.0/24').
Nie mam nic przeciwko ludziom próbującym ftpować się na moją
maszynę gdy jestem podłączony ('-p TCP -d $LOCALIP ftp'), ale nie chcę by
ktokolwiek z zewnątrz udawał, że ma adres IP mojej sieci wewnętrznej
('-s 192.168.1.0/24'). Nazywane jest to zwykle fałszowaniem
(ang. spoofing) IP i jest lepszy sposób na ochronienie się przed tym w
kernelach serii 2.1.x i wyższych (sprawdź
Jak ustawić ochronę przed fałszowaniem pakietów?).
Konfiguracja jest raczej prosta, ponieważ nie mam w mojej sieci innych maszyn.
Nie chcę aby żaden lokalny proces (tzn. Netscape, Lynx i inne) próbowały połączyć się z adresem doubleclick.net:
# ipchains -A output -d 199.95.207.0/24 -j REJECT
# ipchains -A output -d 199.95.208.0/24 -j REJECT
#
Teraz, chciałbym ustawić priorytetyzację dla wychodzących pakietów
(ale nie ma po co robić tego dla przychodzących). Ponieważ reguł kontrolujących
jest już raczej dużo, wsadzę je do jednego łańcucha który nazwę 'ppp-out':
# ipchains -N ppp-out
# ipchains -A output -i ppp0 -j ppp-out
#
Minimalna zwłoka dla ruchu WWW i telnetu:
# ipchains -A ppp-out -p TCP -d proxy.virtual.net.au 8080 -t 0x01 0x10
# ipchains -A ppp-out -p TCP -d 0.0.0.0/0 telnet -t 0x01 0x10
#
Niski koszt dla ftp-data, nntp i pop-3:
# ipchains -A ppp-out -p TCP -d 0.0.0.0/0 ftp-data -t 0x01 0x02
# ipchains -A ppp-out -p TCP -d 0.0.0.0/0 nntp -t 0x01 0x02
# ipchains -A ppp-out -p TCP -d 0.0.0.0/0 pop-3 -t 0x01 0x02
#
Jest również parę restrykcji dla pakietów przychodzących do
interfejsu ppp0: stwórzmy nowy łańcuch i nazwijmy go 'ppp-in':
# ipchains -N ppp-in
# ipchains -A input -i ppp0 -j ppp-in
#
Żaden pakiet przychodzący do ppp0 nie powinien podawać, że
posiada adres źródłowy 192.168.*, więc odrzucamy je i logujemy:
# ipchains -A ppp-in -s 192.168.1.0/24 -l -j DENY
#
Pozwalam na ruch pakietów UDP dla działania DNSu (na mojej maszynie działa DNS przekazujący, który kontaktuje się z maszyną 209.29.16.1, więc spodziewam się odpowiedzi tylko od niego), ruch przychodzący ftp i ruch powrotny ftp-data (który powinien być kierowany na porty powyżej 1023 i nie w okolicy portów X11):
# ipchains -A ppp-in -p UDP -s 203.29.16.1 -d $LOCALIP dns -j ACCEPT
# ipchains -A ppp-in -p TCP -s 0.0.0.0/0 ftp-data -d $LOCALIP 1024:5999 -j ACCEPT
# ipchains -A ppp-in -p TCP -s 0.0.0.0/0 ftp-data -d $LOCALIP 6010: -j ACCEPT
# ipchains -A ppp-in -p TCP -d $LOCALIP ftp -j ACCEPT
#
Pozwalam również na wracanie odpowiedzi TCP
# ipchains -A ppp-in -p TCP ! -y -j ACCEPT
#
Na koniec, pakiety do mojej własnej maszyny z niej samej są OK:
# ipchains -A input -i lo -j ACCEPT
#
A teraz, ustawiam swoją domyślną zasadę na DENY, więc wszystko
inne jest odrzucane:
# ipchains -P input DENY
#
UWAGA: Nie ustawiałbym swoich reguł w tej kolejności, ponieważ pakiety mogą
dostać się do mojej maszyny w trakcie jej konfigurowania. Najbezpieczniejsze jest
ustawienie domyślnej zasady na DENY najpierw, potem wstawienie reguł.
Oczywiście, jeśli Twoje reguły wymagają sprawdzeń DNSowych możesz mieć problem.
Ustawienie łańcuchów ściany ogniowej dokładnie tak jak chcesz je mieć ustawione, a potem jeszcze próba spamiętania poszczególnych komend i ich kolejności tak, byś mógł je wydać ponownie po restarcie, jest raczej bolesne.
Istnieje skrypt ipchains-save, który zczytuje aktualne ustawienia i
zapisuje je do pliku. Na razie pozostawię Cię z odrobinę niepewności, co do działania
skryptu ipchains-restore.
ipchains-save zapisuje pojedyńczy łańcuch, lub wszystkie łańcuchy
(jeśli nie podano nazwy łańcucha). Jedyną opcją obecnie obsługiwaną jest '-v',
która drukuje wszystkie reguły (do stderr) w momencie gdy są zapisywane. Polityka dla
łańcucha jest również zapisywana dla łańcuchów input, output i
forward.
# ipchains-save > my_firewall
Saving `input'.
Saving `output'.
Saving `forward'.
Saving `ppp-in'.
Saving `ppp-out'.
#
ipchains-restore odbudowywuje łańcuchy zapisane przez ipchains-save.
Można go wywołać z dwoma opcjami: '-v' który powoduje opisanie każdej reguły w
trakcie jej dodawania i '-f' który wymusza wyczyszczenie reguł które już
są skonfigurowane.
Gdy znaleziony jest zdefiniowany przez użytkownika łańcuch w pliku
który czyta ipchains-restore, sprawdzane jest czy taki już istnieje.
Jeśli tak, zostaniesz spytany czy ten istniejący powinien zostać oczyszczony
(usunięte wszystkie reguły) czy odzyskiwanie reguł powinno zostać ominięte. Jeśli
podałeś '-f', nie zostaniesz spytany, a łańcuch zostanie oczyszczony.
Na przykład:
# ipchains-restore < my_firewall
Restoring `input'.
Restoring `output'.
Restoring `forward'.
Restoring `ppp-in'.
Chain `ppp-in' already exists. Skip or flush? [S/f]? s
Skipping `ppp-in'.
Restoring `ppp-out'.
Chain `ppp-out' already exists. Skip or flush? [S/f]? f
Flushing `ppp-out'.
#
Ta sekcja zawiera informacje i FAQ których nie mogłem zmieścić w strukturze powyżej.
To pytanie wymaga przemyślenia. Możesz spróbować zorganizować je pod kątem prędkości (zminimalizować liczbę sprawdzeń reguł dla najczęściej spotykanych pakietów) lub pod kątem zarządzania.
Jeśli nie masz stałego łącza, powiedzmy łącze PPP, możesz chcieć by pierwsza
reguła w łańcuchu input brzmiała '-i ppp0 -j DENY' w trakcie
procesu uruchamiania, a potem coś podobnego w skrypcie podnoszącym interfejs -
ip-up:
# Re-create the `ppp-in' chain.
ipchains-restore -f < ppp-in.firewall
# Replace DENY rule with jump to ppp-handling chain.
ipchains -R input 1 -i ppp0 -j ppp-in
Twój skrypt ip-down mógłby wyglądać tak:
ipchains -R input 1 -i ppp0 -j DENY
Jest parę rzeczy z których powinieneś zdawać sobie sprawę zanim zaczniesz filtrować wszystko czego nie chcesz.
Pakiety ICMP są używane (między innymi) do wskazywana na błędy innych protokołów
(takich jak TCP czy UDP). Zwykle dotyczy to pakietów 'destination-unreachable'.
Zablokowanie takich pakietów oznacza że nie otrzymasz nigdy komunikatu zwrotnego
'Host unreachable' lub 'No route to host'; wszystkie połączenia będą
po prostu czekały na odpowiedź która nigdy nie nadejdzie. Jest to trochę irytujące,
ale rzadko fatalne.
Większym problemem jest rola pakietów ICMP w rozpoznawaniu MTU. Wszystkie dobre
implementacje TCP (w tym Linuksa) używają rozpoznawania MTU by sprawdzić jaki największy
pakiet da się wysłać pod dany adres unikając fragmentacji (która zmniejsza wydajność,
zwłaszcza gdy zdarzy się że jakiś fragment zginął w ogóle). Rozpoznawanie MTU działa w
ten sposób: wysyła pakiety z ustawionym bitem 'Don't Fragment', a potem coraz
mniejsze jeśli dostanie odpowiedź ICMP 'fragmentation-needed'. Jest to pakiet z
rodzaju 'destination-unreachable' i jeśli taki komunikat nie zostanie odebrany,
lokalna maszyna nie zmniejszy MTU a wydajność takiego łącza będzie koszmarna, lub w ogóle
jej nie będzie.
Zwróć jednak uwage, że powszechne jest blokowanie komunikatów ICMP o przekierowaniu (typ 5); mogą one być używane do manipulowania rutingiem (aczkolwiek dobre stosy IP mają zabezpieczenia), są więc odbierane jako raczej ryzykowne.
Jeśli starasz się zablokować wychodzące pakiety TCP, pamiętaj o tym że DNS nie zawsze używa UDP; jeśli odpowiedź z serwera jest dłuższa niż 512 bajtów, klient używa połączenia TCP (do portu 53) by uzyskać dane.
Może to być pułapka, ponieważ DNS będzie nadal 'prawie zawsze' działał jeśli zabronisz takiego ruchu; możesz jednak napotkać dziwnie długie odpowiedzi lub inne problemy z DNSem.
Jeśli Twoje zapytania DNSowe są zawsze kierowane do tej samej zewnętrznej maszyny
(albo bezpośrednio przez użycie serwera nazw w pliku '/etc/resolv.conf' lub
przez użycie cache'u serwera nazw w trybie przekazywania), będziesz potrzebował
tylko pozwolenia na połączenia TCP do tego serwera na port 'domain' z lokalnego portu
'domain' (jeśli używasz serwera nazw cache'ującego) lub na wyższy port (>1023)
jeśli używasz '/etc/resolv.conf'.
Klasycznym problemem filtrowania pakietów jest FTP. FTP ma dwa tryby pracy: tradycyjny nazywany trybem aktywnym (ang. active mode) i trochę nowszy zwany trybem pasywnym (ang. passive mode). Przeglądarki WWW używają zwykle trybu pasywanego, ale programy FTP z kolei zwykle aktywnego.
W trybie aktywnym, kiedy zdalny koniec chce wysłać plik (lub nawet jeśli chce
zwrócić rezultat poleceń 'ls' czy 'dir') próbuje otworzyć
połączenie TCP do maszyny lokalnej. To oznacza, że nie możesz odfiltrować
połączeń TCP bez wyłączania aktywnego FTP.
Jeśli masz możliwość używania trybu pasywnego, jest lepiej - dane w trybie pasywnym przesyłane są połączeniami klient-serwer, nawet jeśli chodzi o dane przychodzące od serwera. W innym przypadku, zalecane jest na zezwolenie na połączenia TCP tylko na portach powyżej 1024 i nie pomiędzy 6000 a 6010 (6000 używany jest przez X-Windows).
Komputery z Linuksem są aktualnie podatne na znany Ping of Death, który polega na wysłaniu niepoprawnie dużego pakietu ICMP, powodującego przepełnienie buforów i stosu TCP komputera, który go otrzyma, a w rezultacie poważne problemy.
Jeśli zajmujesz się ochroną komputerów, które mogą być narażone, możesz po prostu zablokować fragmenty ICMP. Normalne pakiety ICMP nie są na tyle duże by wymagać fragmentacji, więc nie zepsujesz niczego oprócz wielkich ping'ów. Słyszałem (niepotwierdzone) o tym, że niektóre systemy potrzebowały tylko ostatniego fragmentu wielkiego pakietu ICMP by zaburzyć ich działanie, więc blokowanie tylko pierwszego fragmentu jest raczej bezcelowe.
Podczas gdy exploity które widziałem wszystkie wykorzystują ICMP, nie ma powodów by nie użyć fragmentów pakietów TCP czy UDP (lub nieznanego protokołu) do takiego ataku, więc zablokowanie fragmentów ICMP to tylko rozwiązanie tymczasowe.
Teardrop i Bonk to dwa ataki (głównie przeciwko komputerom z Microsoft Windows NT), które polegają na nakładających się fragmentach. Rozwiązaniem jest posiadanie kompuera z Linuksem, który zajmuje się defragmentacją, lub zabronienie przechodzenia fragmentów do narażonych maszyn.
Niektóre mniej stabilne implementacje stosu TCP mają problemy z obsługą dużej
ilości fragmentów pakietów, jeśli nie otrzymają wszystkich fragmentów. Linux nie ma tego
problemu. Możesz odfiltrowywać fragmenty (co może jednak spowodować problemy dla
normalnych użytkowników), lub skompilować swój kernel z opcją 'IP: always defragment'
ustawioną na 'Y' (tylko jeśli twój Linux jest jedyną możliwą drogą dla
tych pakietów).
Są pewne czasowe zależności związane ze zmianą reguł ściany ogniowej. Jeśli nie jesteś ostrożny, możesz dać pakietom przejść w połowie twoich zmian. Najprostszym rozwiązaniem jest zrobienie czegoś takiego:
# ipchains -I input 1 -j DENY
# ipchains -I output 1 -j DENY
# ipchains -I forward 1 -j DENY
... wykonanie zmian ...
# ipchains -D input 1
# ipchains -D output 1
# ipchains -D forward 1
#
Odrzuca to wszystkie pakiety na czas zmian.
Jeśli twoje zmiany ograniczają się do jednego łańcucha, możesz chcieć stworzyć
nowy łańcuch z nowymi regułami, a potem zastąpić ('-R') regułę, która
wskazywała na stary łańcuch nową, wskazującą na nowy łańcuch, a potem
skasować stary. To zastąpienie nastąpi niezauważalnie i nie będzie miało
skutków ubocznych.
Fałszowanie IP to technika, w której host wysyła pakiety opisane jako pochodzące z innego hosta. Ponieważ filtrowanie pakietów podejmuje decyzje na podstawie adresu źródłowego, fałszowanie IP może być użyte do ogłupienia go. Jest również używane do ukrycia prawdziwego adresu osoby używającej ataków SYN, Teardrop, Ping of Death i podobnych (nie martw się jeśli nie wiesz na czym polegają).
Najlepszą ochroną przed tym jest Weryfikacja Adresu Źródłowego
(ang. Source Address Verification) i jest dokonywana przez kod rutujący,
a nie przez kod ściany ogniowej. Spójrz do pliku '/proc/sys/net/ipv4/conf/all/rp_filter'.
Jeśli istnieje, to włączenie tej weryfikacji podczas każdego boot-u jest prawidłowym
rozwiązaniem. By to zrobić, wstaw poniższe linie gdzieś do skryptów startowych, zanim
jakikolwiek interfejs sieciowy zostanie zainicjowany:
# This is the best method: turn on Source Address Verification and get
# spoof protection on all current and future interfaces.
if [ -e /proc/sys/net/ipv4/conf/all/rp_filter ]; then
echo -n "Setting up IP spoofing protection..."
for f in /proc/sys/net/ipv4/conf/*/rp_filter; do
echo 1 > $f
done
echo "done."
else
echo PROBLEMS SETTING UP IP SPOOFING PROTECTION. BE WORRIED.
echo "CONTROL-D will exit from this shell and continue system startup."
echo
# Start a single user shell on the console
/sbin/sulogin $CONSOLE
fi
Jeśli nie możesz tego zrobić, możesz manualnie wstawić reguły dla ochrony każdego interfejsu. To wymaga niestety znajomości każdego interfejsu. W kernelach serii 2.1.x automatycznie odrzucane są pakiety nadchodzące z adresów 127.* (zarezerwowanych dla pętli zwrotnych - lo).
Na przykład, powiedzmy że mamy trzy interfejsy - eth0, eth1
i ppp0. Używamy ifconfig by sprawdzić jakie adresy i maski sieciowe mają
interfejsy. Powiedzmy że eth0 jest podłączony do sieci 192.168.1.0 z maską
255.255.255.0, eth1 jest podłączony do sieci 10.0.0.0 z maską 255.0.0.0 a
ppp0 jest podłączony do Internetu (w którym dowolny adres, poza prywatnymi IP,
jest dozwolony) i używamy takich reguł:
# ipchains -A input -i eth0 -s ! 192.168.1.0/255.255.255.0 -j DENY
# ipchains -A input -i ! eth0 -s 192.168.1.0/255.255.255.0 -j DENY
# ipchains -A input -i eth1 -s ! 10.0.0.0/255.0.0.0 -j DENY
# ipchains -A input -i ! eth1 -s 10.0.0.0/255.0.0.0 -j DENY
#
To podejście nie jest tak dobre jak Weryfikacja adresu źródłowego, ponieważ jeśli twoja sieć zmieni się, będziesz musiał zmieniać również reguły ściany ogniowej.
Jeśli używasz kernela serii 2.0.x, możesz chcieć zabezpieczyć interfejs lo, używając reguły takiej jak ta:
# ipchains -A input -i ! lo -s 127.0.0.0/255.0.0.0 -j DENY
#
Napisałem bibliotekę zawartą w dystrybucji źródłowej ipchains
o nazwie 'libfw'. Używa ona możliwości łańcuchów IP w wersjach 1.3
i wyższych, by kopiować pakiety do przestrzeni użytkownika
(ang. userspace) - aby to było możliwe należy dodać w konfiguracji
jądra opcję 'IP_FIREWALL_NETLINK'.
Pole przeznaczone na oznaczenie pakietu, może być użyte do podawania parametru jakości usługi (ang. Quality of Service) dla pakietu, lub by podać jak pakiet ma zostać przekazany do zadanego portu. Nie używałem żadnej z tych opcji, ale jeśli ktoś chciałby o tym napisać, proszę skontaktować się ze mną.
Takie zagadnienia jak filtrowanie ze sprawdzaniem stanów (ang. stateful inspection firewalling) (preferuję termin dynamiczna ściana ogniowa) mogą zostać zaimplementowanie w przestrzeni użytkownika jako biblioteka. Innymi fajnymi pomysłami może być kontrola pakietów na poziomie użytkowników przez demona działającego w przestrzeni użytkownika. Powinno to być raczej łatwe.
Pod adresem ftp://ftp.interlinx.bc.ca/pub/spf znajduje się strona Brian'a Murrell'a z projektem SPF. W ramach niego wykonuje się śledzenie połączeń w przestrzeni użytkownika. Dodaje to warstwę bezpieczeństwa dla serwerów z łączem o małej przepustowości.
Aktualnie dostępna jest tylko szczątkowa dokumentacja, ale cytuję tutaj post, na który Brian odpowiedział i wyjaśnił pewne pytania:
> Jak podejrzewam, działa to dokładnie tak jakbym chciał:
> zainstalowanie tymczasowej 'wstecznej' reguły by dać
> pakietom wejść jako odpowiedź na zapytanie wychodzące
Tak, dokładnie to robi. Im więcej protokołów rozumie, tym bardziej
'wsteczne' reguły jest w stanie poprawnie obsłużyć. Aktualnie jest w
stanie obsłużyć (z pamięci, proszę wybaczyć za błędy lub pominięcia)
FTP (aktywne i pasywne, wejście i wyjście), część RealAudio, traceroute,
ICMP i podstawowy ICQ (wejście z serwera ICQ i bezpośrednie połączenia
TCP, ale inne sprawy takie jak dodatkowe połączenia TCP dla przesyłania
plików itp. jeszcze nie).
> Czy to zamiennik dla ipchains czy suplement?
Suplement. Myśl o ipchains jako silniku który umożliwia i zapobiega
podróże pakietów przez system z Linuksem. SPF to sterownik, ciągle monitorujący ruch
i mówiący ipchains jak zarządzać zasadami by odzwierciedlać zmiany we wzorcach
ruchu.
Michael Hasanstein z SuSE napisał patch do kernela, który dodaje obsługę śledzenia połączeń ftp dla ipchains. Aktualnie patch można znaleźć pod adresem http://www.suse.de/~mha/patch.ftp-data-2.gz.
Ściany ogniowe i NAT są w trakcie przeprojektowywania dla wersji kerneli 2.4.x. Plany i dyskusje są dostępne w archiwum netfilter (zajrzyj pod http://lists.samba.org). Rozszerzenia te powinny oczyścić wiele wspaniałych zagadnień (ściany ogniowe i maskarada nie powinny być takie trudne) oraz pozwolić na rozwój o wiele elastyczniejszej ściany ogniowej.
Prawdopodobnie blokujesz zapytania DNS; być może dostaniesz time-out
i program ruszy dalej. Spróbuj używać opcji '-n', która zapobiega
sprawdzaniu nazw.
Musisz otoczyć znak '!' spacjami z obu stron. Klasycznym
błędem jest (o czym ostrzegam w 1.3.10):
# ipchains -A input -i !eth0 -j DENY
#
Nie będzie nigdy interfejsu '!eth0', ale ipchains
o tym nie wie.
Upewnij się, że przekazywanie pakietów jest włączone (w nowych kernelach
jest domyślnie wyłączone, tzn. pakiety nigdy nie przejdą do łańcucha
'forward'). Możesz je ustawić (jako root) pisząc:
# echo 1 > /proc/sys/net/ipv4/ip_forward
#
Jeśli to działa, wstaw tą linię gdzieś w skrypcie bootującym żeby było włączone zawsze. Dobrze jest jednak ustawić najpierw reguły ściany ogniowej zanim uruchomisz tą komendę, żeby zapobiec przedostaniu się jakichś pakietów.
Musisz umożliwić przekazywanie pakietów (punkt wyżej) by działało przekierowanie; w innym przypadku kod rutujący będzie odrzucał pakiety. Jeśli używasz tylko przekierowania i w ogóle nie masz ustawionego przekazywania, powinieneś zwrócić na ten mechanizm uwagę.
Zauważ że REDIR (który jest w łańcuchu wejściowym) nie ma wpływu na połączenia z lokalnych procesów.
W kernelach wersji 2.1.102 i 2.1.103 był błąd (i w jakiś starych
patch'ach które wyprodukowałem), który powodował że interfejs wskazany
ipchains przez maskę (tak jak np. '-i ppp+') był błędny.
Zostało to poprawione w nowszych kernelach, a w 2.0.34 przez patch na
stronach WWW. Możesz to również poprawić odręcznie, zmieniając w źródłach kernela
w pliku 'include/linux/ip_fw.h' linię 63 z takiej postaci:
#define IP_FW_F_MASK 0x002F /* All possible flag bits mask */
Powinna zawierać '0x003F'. Popraw to i przekompiluj kernel.
To był mój błąd: ustawienie pola TOS tak naprawdę nie zmieniało nic w kernelach wersji 2.1.102 do 2.1.111. Zostało to poprawione w 2.1.112 i późniejszych.
Dla kerneli serii 2.0.x to prawda - nie mam czasu na tworzenie i
utrzymywanie wielkich patch'y dla ipchains i ipautofw/ipportfw.
Dla wersji 2.1.x ściągnij ipmasqadm od Juan Ciarlante:
http://juanjox.linuxhq.com/ i używaj tego narzędzia dokładnie
tak jak użyłbyś ipautofw czy ipportfw, tylko zamiast pisać
ipportfw piszesz ipmasqadm portfw, a zamiast ipautofw
piszesz ipmasqadm autofw.
Wersja 1.6.0 lub wyższa, nie potrzebuje reguł ściany ogniowej dla wszystkich kerneli 2.1.x. Niestety, znowu nie działa w wersji 1.6.1 - proszę pomęczyć autora (to nie moja wina!).
To był błąd w ipchains w wersji 1.3.3. Proszę uaktualnić wersję.
Faktycznie tak jest dla kerneli wersji 2.1.x do 2.1.123. W 2.1.124
próba ustawienia timeotów Maskarady kończy się zablokowaniem kernela
(zmień return na ret = w lini 1328 pliku
'net/ipv4/ip_fw.c'). W 2.1.125 działa już dobrze.
Tak samo jak inni. Niestety, mój kod zajmuje się tylko IP, . Z drugiej strony, przygotowano wszystko by to robić! Musisz tylko napisać kod. Będę szczęśliwy móc pomóc gdzie to możliwe.
Ten przykład pochodzi z mojego i Michael'a Neulinga tutoriala z LinuxWorld z marca 1999. To nie jedyne rozwiązanie problemu, ale prawdopodobnie najprostsze. Mam nadzieję, że będzie dla ciebie cenne.
GOOD);
BAD )
Sieć zewnętrzna (BAD)
|
|
ppp0|
---------------
| 192.84.219.1| Sieć serwerów (DMZ)
| |eth0
| |----------------------------------------------
| |192.84.219.250 | | |
| | | | |
|192.168.1.250| | | |
--------------- -------- ------- -------
| eth1 | SMTP | | DNS | | WWW |
| -------- ------- -------
| 192.84.219.128 192.84.219.129 192.84.218.130
|
Sieć wewnętrzna (GOOD)
Komputer filtrujący pakiety:
użyteczne by stwierdzić, czy maszyna nie działa
ponownie, do celół diagnostycznych
aby ping i DNS były użyteczne
W strefie DMZ:
Serwer pocztowy:
Serwer nazw:
Serwer WWW:
Sieć wewnętrzna:
To raczej normalne rzeczy do "puszczenia" - można zacząć od umożliwienia maszynom wewnętrznym na dowolny ruch, ale tutaj jesteśmy bardzo restrykcyjni.
Oczywiście, chcemy by można było wysyłać pocztę.
W ten sposób będzie można czytać pocztę.
Musi być możliwość używania nazw maszyn zewnętrznych dla WWW, ftp, traceroute i ssh.
Tak będziemy synchronizować serwer zewnętrzny z wewnętrznym.
Oczywiście powinna być możliwość połączenia się do naszego zewnętrznego serwera.
W ten sposób mogą pingować serwer i sprawdzać, czy naprawdę nie działa (a nie winić nas za problemy z jakąś maszyną w Internecie).
Ponieważ nie mamy asymetrycznego rutingu, możemy po prostu włączyć ochronę przed fałszowaniem dla wszystkich interfejsów:
# for f in /proc/sys/net/ipv4/conf/*/rp_filter; do echo 1 > $f; done
#
DENY
Nadal jednak pozwalamy na ruch po interfejsie lo, ale zabraniamy wszystkiego innego:
# ipchains -A input -i ! lo -j DENY
# ipchains -A output -i ! lo -j DENY
# ipchains -A forward -j DENY
#
Ma to zwykle miejsce w skryptach startowych. Upewnij się, że powyższe punkty zostały wykonane przed ustawieniem interfejsów, by zapobiec przeciekowi pakietów zanim ustawisz reguły.
Musimy dołączyć moduł FTP do naszej maskarady, by aktywne i pasywne sesje FTP działały z sieci wewnętrznej.
# insmod ip_masq_ftp
#
Jeśli chodzi o maskaradę, najlepiej jest filtrować w łańcuchu forward.
Podziel go na różne zestawy własnych łańcuchów, w zależności od adresów źródła/przeznaczenia interfejsów; pozwala to na podzielenie problemu na łatwiej zarządzalne kawałki.
ipchains -N good-dmz
ipchains -N bad-dmz
ipchains -N good-bad
ipchains -N dmz-good
ipchains -N dmz-bad
ipchains -N bad-good
Pozwalamy standardowym pakietom ICMP informującym o błędach na przejście, więc tworzymy dla nich oddzielny łańcuch:
ipchains -N icmp-acc
forwardNiestety, znamy w nim tylko interfejs wychodzący. Wobec tego, aby sprawdzić z którego interfejsu pakiet przyszedł, musimy sprawdzić adres źródłowy (ochrona przed fałszowaniem zapobiega podszywaniu się pod adresy).
Zauważ że logujemy wszystko co nie pasuje do tych reguł (oczywiście, nigdy nie powinno się zdarzyć).
ipchains -A forward -s 192.168.1.0/24 -i eth0 -j good-dmz
ipchains -A forward -s 192.168.1.0/24 -i ppp0 -j good-bad
ipchains -A forward -s 192.84.219.0/24 -i ppp0 -j dmz-bad
ipchains -A forward -s 192.84.219.0/24 -i eth1 -j dmz-good
ipchains -A forward -i eth0 -j bad-dmz
ipchains -A forward -i eth1 -j bad-good
ipchains -A forward -j DENY -l
Pakiety będące pakietami ICMP zawiadamiającymi o błędzie są akceptowane, a w innym wypadku kontrola jest zwracana do łańcucha wywołującego.
ipchains -A icmp-acc -p icmp --icmp-type destination-unreachable -j ACCEPT
ipchains -A icmp-acc -p icmp --icmp-type source-quench -j ACCEPT
ipchains -A icmp-acc -p icmp --icmp-type time-exceeded -j ACCEPT
ipchains -A icmp-acc -p icmp --icmp-type parameter-problem -j ACCEPT
Restrykcje wewnętrze :
Moglibyśmy zrobić maskaradę z sieci wewnętrznej do strefy DMZ, ale tutaj tego nie robimy. Ponieważ nikt z sieci wewnętrznej nie powinien próbować niczego złego, logujemy pakiety które są odrzucane/anulowane.
Zauważ, że stare wersje Debiana nazywały usługę 'pop3'
nazwą 'pop-3' (w pliku '/etc/services') co jest
niezgodne z RFC1700.
ipchains -A good-dmz -p tcp -d 192.84.219.128 smtp -j ACCEPT
ipchains -A good-dmz -p tcp -d 192.84.219.128 pop3 -j ACCEPT
ipchains -A good-dmz -p udp -d 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A good-dmz -p tcp -d 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A good-dmz -p tcp -d 192.84.218.130 www -j ACCEPT
ipchains -A good-dmz -p tcp -d 192.84.218.130 rsync -j ACCEPT
ipchains -A good-dmz -p icmp -j icmp-acc
ipchains -A good-dmz -j DENY -l
ipchains -A bad-dmz -p tcp -d 192.84.219.128 smtp -j ACCEPT
ipchains -A bad-dmz -p udp -d 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A bad-dmz -p tcp -d 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A bad-dmz -p tcp -d 192.84.218.130 www -j ACCEPT
ipchains -A bad-dmz -p icmp -j icmp-acc
ipchains -A bad-dmz -j DENY
ipchains -A good-bad -p tcp --dport www -j MASQ
ipchains -A good-bad -p tcp --dport ssh -j MASQ
ipchains -A good-bad -p udp --dport 33434:33500 -j MASQ
ipchains -A good-bad -p tcp --dport ftp -j MASQ
ipchains -A good-bad -p icmp --icmp-type ping -j MASQ
ipchains -A good-bad -j REJECT -l
ipchains -A dmz-good -p tcp ! -y -s 192.84.219.128 smtp -j ACCEPT
ipchains -A dmz-good -p udp -s 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A dmz-good -p tcp ! -y -s 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A dmz-good -p tcp ! -y -s 192.84.218.130 www -j ACCEPT
ipchains -A dmz-good -p tcp ! -y -s 192.84.218.130 rsync -j ACCEPT
ipchains -A dmz-good -p icmp -j icmp-acc
ipchains -A dmz-good -j DENY -l
ipchains -A dmz-bad -p tcp -s 192.84.219.128 smtp -j ACCEPT
ipchains -A dmz-bad -p udp -s 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A dmz-bad -p tcp -s 192.84.219.129 domain -j ACCEPT
ipchains -A dmz-bad -p tcp ! -y -s 192.84.218.130 www -j ACCEPT
ipchains -A dmz-bad -p icmp -j icmp-acc
ipchains -A dmz-bad -j DENY -l
ipchains -A bad-good -j REJECT
input. Stworzymy
jeden łańcuch dla każdego interfejsu przeznaczenia:
ipchains -N bad-if
ipchains -N dmz-if
ipchains -N good-if
ipchains -A input -d 192.84.219.1 -j bad-if
ipchains -A input -d 192.84.219.250 -j dmz-if
ipchains -A input -d 192.168.1.250 -j good-if
ipchains -A bad-if -i ! ppp0 -j DENY -l
ipchains -A bad-if -p TCP --dport 61000:65095 -j ACCEPT
ipchains -A bad-if -p UDP --dport 61000:65095 -j ACCEPT
ipchains -A bad-if -p ICMP --icmp-type pong -j ACCEPT
ipchains -A bad-if -j icmp-acc
ipchains -A bad-if -j DENY
ipchains -A dmz-if -i ! eth0 -j DENY
ipchains -A dmz-if -p TCP ! -y -s 192.84.219.129 53 -j ACCEPT
ipchains -A dmz-if -p UDP -s 192.84.219.129 53 -j ACCEPT
ipchains -A dmz-if -p ICMP --icmp-type pong -j ACCEPT
ipchains -A dmz-if -j icmp-acc
ipchains -A dmz-if -j DENY -l
ipchains -A good-if -i ! eth1 -j DENY
ipchains -A good-if -p ICMP --icmp-type ping -j ACCEPT
ipchains -A good-if -p ICMP --icmp-type pong -j ACCEPT
ipchains -A good-if -j icmp-acc
ipchains -A good-if -j DENY -l
ipchains -D input 1
ipchains -D forward 1
ipchains -D output 1
Niektóre z tych zmian są rezultatem zmian w kernelu, a część wynika z
tego, że ipchains są inaczej zbudowane od ipfwadm.
input' zamiast '-I')
-k' zniknęła: używaj '! -y'.
-b' dokłada/dodaje/kasuje dwie reguły, zamiast jedną 'dwukierunkową'.
-b' może być przekazana do '-C' by wykonać dwa sprawdzenia
(jedno dla każdego kierunku)
-x' dla '-l' została zastąpiona przez '-v'.
ipchains zwracają błąd jeśli tego
spróbujesz, tak jak w przypadku innych błędów.[ W większości wypadków, argumenty komend są DUŻYMI LITERAMI a opcje małymi ]
Jeszcze jedna sprawa - chęć użycia maskarady pisze się '-j MASQ';
różni się to kompletnie od '-j ACCEPT' i nie jest traktowane
jako efekt uboczny, tak jak w ipfwadm.
================================================================ | ipfwadm | ipchains | Uwagi ---------------------------------------------------------------- | -A [both] | -N acct | Załóż łańcuch 'acct' | |& -I 1 input -j acct | i niech pakiety wchodzące | |& -I 1 output -j acct | oraz wychodzące go przechodzą | |& acct | ---------------------------------------------------------------- | -A in | input | Reguła bez celu ---------------------------------------------------------------- | -A out | output | Reguła bez celu ---------------------------------------------------------------- | -F | forward | Użyj jako [łańcuch]. ---------------------------------------------------------------- | -I | input | Użyj jako [łańcuch]. ---------------------------------------------------------------- | -O | output | Użyj jako [łańcuch]. ---------------------------------------------------------------- | -M -l | -M -L | ---------------------------------------------------------------- | -M -s | -M -S | ---------------------------------------------------------------- | -a policy | -A [chain] -j POLICY | (ale sprawdź -r i -m). ---------------------------------------------------------------- | -d policy | -D [chain] -j POLICY | (ale sprawdź -r i -m). ---------------------------------------------------------------- | -i policy | -I 1 [chain] -j POLICY| (ale sprawdź -r i -m). ---------------------------------------------------------------- | -l | -L | ---------------------------------------------------------------- | -z | -Z | ---------------------------------------------------------------- | -f | -F | ---------------------------------------------------------------- | -p | -P | ---------------------------------------------------------------- | -c | -C | ---------------------------------------------------------------- | -P | -p | ---------------------------------------------------------------- | -S | -s | Pobiera jeden port lub | | | zasięg, nie wiele portów. ---------------------------------------------------------------- | -D | -d | Pobiera jeden port lub | | | zasięg, nie wiele portów. ---------------------------------------------------------------- | -V | <none> | Użyj -i [nazwa]. ---------------------------------------------------------------- | -W | -i | ---------------------------------------------------------------- | -b | -b | Tworzy 2 reguły. ---------------------------------------------------------------- | -e | -v | ---------------------------------------------------------------- | -k | ! -y | Nie działa chyba że | | | podano z -p tcp. ---------------------------------------------------------------- | -m | -j MASQ | ---------------------------------------------------------------- | -n | -n | ---------------------------------------------------------------- | -o | -l | ---------------------------------------------------------------- | -r [redirpt] | -j REDIRECT [redirpt] | ---------------------------------------------------------------- | -t | -t | ---------------------------------------------------------------- | -v | -v | ---------------------------------------------------------------- | -x | -x | ---------------------------------------------------------------- | -y | -y | Nie działa chyba że | | | podano z -p tcp. ----------------------------------------------------------------
Stara komenda: ipfwadm -F -p deny
Nowa komenda: ipchains -P forward DENY
Stara komenda: ipfwadm -F -a m -S 192.168.0.0/24 -D 0.0.0.0/0
Nowa komenda: ipchains -A forward -j MASQ -s 192.168.0.0/24 -d 0.0.0.0/0
Stara komenda: ipfwadm -I -a accept -V 10.1.2.1 -S 10.0.0.0/8 -D 0.0.0.0/0
Nowa komenda: ipchains -A input -j ACCEPT -i eth0 -s 10.0.0.0/8 -d 0.0.0.0/0
(zauważ że nie ma ekwiwalentu dla podania interfejsów przez adres: musisz użyć nazwy interfejsu. Na tej maszynie 10.1.2.1 odpowiada nazwa eth0).
Skrypt powłoki ipfwadm-wrapper powinien być używany jako
zastąpienie dla wstecznej kompatybilności z ipfwadm w wersji 2.3a.
Jedyną rzeczą, której za jego pomocą nie da się obsłużyć jest '-V'.
Jeśli użyje się tego parametru, zwracane jest ostrzeżenie. Jeśli jednocześnie użyje
się opcji '-W', '-V' jest ignorowane. W innym przypadku, skrypt
stara się znaleźć interfejs skojarzony z tym adresem, używając ifconfig.
Jeśli to się nie powiedzie (na przykład dla interfejsu który jest położony)
to skrypt zakończy działanie z komunikatem o błędzie.
Ostrzeżenie to może być powstrzymane przez albo zmianę '-V'
na '-W' lub przekierowanie standardowego wyjścia na /dev/null.
Jeśli znajdziesz jakieś pomyłki w tym skrypcie, lub różnice między prawdziwym ipfwadm
a tym skryptem, proszę o zgłoszenie tego do mnie: wyślij e-mail pod adres
rusty@linuxcare.com z "BUG-REPORT" w temacie. Proszę podać swoją wersję ipfwadm
(ipfwadm -h), wersję ipchains (ipchains --version) i wersję wrappera
(ipwadm-wrapper --version). Proszę również dołączyć wyjście komendy
ipchains-save. Dziękuje z góry.
Baw się w łączenie ipchains z tym skryptem na własne ryzyko.
Wielkie podziękowania dla Michael'a Neulinga, który napisał pierwszy sensowny skrót kodu łańcuchów IP w czasie pracy dla mnie. Publicznie przepraszam za negowanie jego pomysłu cache'owania rezultatów, który potem zaproponował Alan Cox a ja w końcu zacząłem go implementować, widząc błąd mojego rozumowania.
Dziękuje Alanowi Coxowi za jego 24-godzinne e-mailowe wsparcie techniczne i zachęty.
Dziękuje wszystkim autorom kodu ipfw i ipfwadm, specjalnie Jos Vos. Stanie na barkach gigantów i tak dalej....to dotyczy również Linusa Torvalds'a i wszystkich ludzi zajmujących się kernelem i przestrzenią użytkownika.
Dziękuje również beta testerom i łowcom błędów, a specjalnie Jordan Mendelson, Shaw Carruthers, Kevin Moule, Dr. Liviu Daia, Helmut Adams, Franck Sicard, Kevin Littlejohn, Matt Kemner, John D. Hardin, Alexey Kuznetsov, Leos Bitto, Jim Kunzman, Gerard Gerritsen, Serge Sivkov, Andrew Burgess, Steve Schmidtke, Richard Offer, Bernhard Weisshuhn, Larry Auton, Ambrose Li, Pavel Krauz, Steve Chadsey, Francesco Potorti`, Alain Knaff, Casper Boden-Cummins i Henry Hollenberg.
Ludzie, którzy wykonali tłumaczenia powinni umieścić się na początku tej sekcji, na przykład: "Podziękowania dla XXX, za dokładne przetłumaczenie wszystkiego z mojego Angielskiego.'. A potem poinformuj mnie o swoim tłumaczeniu, tak bym mógł je tutaj umieścić.
Arnaud Launay, asl@launay.org: http://www.freenix.fr/unix/linux/HOWTO/IPCHAINS-HOWTO.html
Giovanni Bortolozzo, borto@pluto.linux.it: http://www.pluto.linux.it/ildp/HOWTO/IPCHAINS-HOWTO.html
Herman Rodríguez, herman@maristas.dhis.org: http://netfilter.kernelnotes.org/ipchains/spanish/HOWTO.html
Łukasz Bromirski, l.bromirski@mr0vka.eu.org: http://mr0vka.eu.org/docs/tlumaczenia/ipchains/index.html